http://mizzimaburmese.com/edop/songpa/3856-2009-09-23-08-45-27.html
မၾကာေသးခင္က နယူးေယာက္တိုင္းမ္ သတင္းစာၾကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းစာျဖစ္တဲ့ အင္တာေနရွင္နယ္ ဟယ္ရယ္ထရီးဗြန္း သတင္းစာၾကီးမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ သတင္းေဆာင္းပါးတပုဒ္ ပါလာပါတယ္။
ေဆာင္းပါးရွင္ ေသာမတ္စ္ ဖူလာက ေလာႏိုင္ငံဟာ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံ ဟုတ္မဟုတ္ ေမးမယ္ဆိုရင္ ေမးတဲ့သူအေပၚ မူတည္ၿပီး အေျဖႏွစ္မ်ဳိး ထြက္ပါလိမ့္မယ္။ ေလာႏိုင္ငံ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူေတြကို ေမးရင္ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံပါလို႔ ေျဖမွာျဖစ္ၿပီး၊ အေမရိကန္အစိုးရကို ေမးရင္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျဖမွာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ေရးထားတာပါ။ ဒါဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက ေလာႏိုင္ငံကို မာ့စ္-လီနင္ ႏိုင္ငံမ်ား စာရင္းကေန ပယ္ဖ်က္လိုက္တဲ့အေပၚ အေျခခံၿပီး ေရးထားတာပါ။ ဒီလိုပယ္ဖ်က္လိုက္ျခင္းက အေမရိကန္ရဲ႕ စီးပြားေရးအရ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ၊ ကုန္သြယ္မႈေတြကို လမ္းပြင့္သြားေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အေမရိကန္သိမ္းငွက္ဟာ သူ႔လက္သည္းကိုဝွက္ရင္း အေတာင္ပံျဖန္႔ေနပါၿပီ။
ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ”အေျပာင္းအလဲ၊ အေျပာင္းအလဲ” လို႔ ေၾကြးေၾကာ္တက္လာတဲ့ အိုဘားမား အစိုးရလက္ထက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အရင္က ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈလုပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြအေပၚ ပိတ္ဆို႔မႈေတြ ပယ္ဖ်က္ၿပီး ဆက္ဆံေရးေတြ ထူေထာင္သြားဖို႔ ၾကိဳးပမ္းခ်က္ေတြပါ။
"ကုလသမဂၢ အစည္းအေဝး တက္ေရာက္မယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဥာဏ္ဝင္းကို ကုလသမဂၢ ပရဝုဏ္ရဲ႕ ၂၅ မိုင္ထက္ ေက်ာ္မသြားရဘူး ဆိုတဲ့ ျပည္ဝင္ခြင့္ ဗီဇာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး မိုင္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ေဝးတဲ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီက ျမန္မာသံ႐ံုးကို သြားေရာက္ လည္ပတ္ခြင့္ ျပဳခဲ့ပါတယ္။"တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အျဖစ္ေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ အေမရိကန္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လို ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အဖမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။
အီရန္ႏိုင္ငံမွာ ၃၁ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီး သတင္းေထာက္ ႐ိုဆာနာ ဆာဘာရီ (Roxana Saberi) အဖမ္းခံရပါတယ္။ ေျမာက္ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာေတာ့ ယူနာလီး (Euna Lee) နဲ႔ ေလာ္ရာလင္း ( Laura Ling) သတင္းေထာက္ အမ်ဳိးသမီး ႏွစ္ေယာက္ အဖမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဖမ္းခံရတဲ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားကေတာ့ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ခံေနရတဲ့ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လာေတြ႔တဲ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေစတမာန္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ ဂၽြန္ဝီလ်ံ ယက္ေတာေပါ့။ ေျမာက္ကိုရီးယားနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက အေမရိကန္အက်ဥ္းသားေတြကို ကယ္ထုတ္ရင္းနဲ႔ အဲဒီႏိုင္ငံေတြမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက အဆင့္ျမင့္ ဆက္ဆံေရးေတြ ထူေထာင္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေတြဟာ သမၼတ အိုဘားမားလက္ထက္မွာ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး နယ္ပါယ္ထဲက တိုက္ဆိုင္မႈ မရွိဘူးလို႔ ယံုရခက္ခက္ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။
ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေတြ႔ရတဲ့ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးၾကီး သန္းေရႊနဲ႔ အလြယ္တကူ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေတြ႔ခြင့္ရသြားခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ ဆီးနိတ္လႊတ္ေတာ္ အမတ္ ဂ်င္မ္ဝက္ဘ္ (Jim Webb) ဟာ ျမန္မာျပည္က ျပန္လို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ အေမရိကန္ရဲ႕ မူဝါဒေတြ ေျပာင္းလဲဖို႔ တိုက္တြန္းတဲ့ ေဆာင္းပါးရွည္ၾကီးတေစာင္ကို နယူးေယာက္တိုင္းမ္ သတင္းစာၾကီးမွာ ေရးသားခဲ့ျပန္ပါတယ္။
အေမရိကန္ေရတပ္အရာရွိ၊ ေရွ႕ေန၊ အဆင့္ျမင့္ကာကြယ္ေရး အရာရွိ၊ သတင္းေထာက္၊ ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူ၊ စာေရးဆရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဂ်င္မ္ဝက္ဘ္ဟာ အေမရိကန္ အမ်ဳိးသားလံုၿခံဳေရး အက်ဳိးစီးပြားကာကြယ္ေရးကို အစဥ္တစိုက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
... ဒီအထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလည္း ခ်န္လွပ္ထားမယ့္ အလားအလာ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ဖို႔အတြက္ ျမန္မာ အပါအဝင္ အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံေတြက သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ဘဝေတြအေပၚ လံုေလာက္တဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈေတြ လုပ္ရဲ႕လားဆိုတာေတာ့ ေမးခြန္း ထုတ္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ...ဂ်င္မ္ဝက္ဘ္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ မူဝါဒေျပာင္းလဲေရး ေဆာင္းပါးကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေမရိကန္ အစိုးရ လုပ္ေဆာင္ စဥ္းစားဖို႔ အခ်က္ ၄ ခ်က္ ေထာက္ျပထားပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ပိတ္ဆို႔ အေရးယူမႈေတြဟာ တ႐ုတ္နဲ႔ ႐ုရွားေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို ေထာက္ျပထားပါတယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဟာ စီးပြားေရး ျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ပိုတိုးၿပီး လုပ္လာႏိုင္သလို ႐ုရွားႏိုင္ငံဟာ ျမန္မာရဲ႕ ႏ်ဴကလီးယား ေလ့လာမႈကို ကူညီေနတယ္ဆိုၿပီး အေမရိကန္ေတြကို ကြန္ျမဴနစ္ တေစၧနဲ႔ ေျခာက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔မႈေတြေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ ကမၻာနဲ႔ အဆက္ျပတ္ၿပီး အထီးက်န္ ပိုျဖစ္ေနရတယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ျမန္မာရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈကို ဆန္းစစ္တဲ့အေနနဲ႔ လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲကို အေမရိကန္က ကူညီပံ့ပိုးမႈေတြ ေပးသြားရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒုတိယတခ်က္ ေထာက္ျပတာကေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ တပါတီစနစ္ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၊ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ အက်ဳိးစီးပြားေတြ ရေနတဲ့အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔လည္း မဆက္ဆံစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးလို႔ ေျပာထားတာပါ။ ဗီယက္နမ္မွာ ေျပာင္းလဲပြင့္လင္းလာမႈေတြဟာ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ကုန္သြယ္ေရး ပိတ္ဆို႔မႈကို ပယ္ဖ်က္လိုက္တာဟာ အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္လို႔ ေထာက္ျပထားပါတယ္။
တတိယအေနနဲ႔ေတာ့ တ႐ုတ္ကို ျမန္မာ့အေရးမွာ ႏႈတ္ပိတ္မေနေအာင္ တိုက္တြန္းဖို႔ ေဆာ္ေၾသာထားတာပါ။ တ႐ုတ္တႏိုင္ငံထဲက ျမန္မာနဲ႔ ဆက္ဆံေရး ေျပလည္ေနတာမ်ဳိး မျမင္ခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးလည္း ပါပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးတခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ ျမန္မာနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို လူသားခ်င္းဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ဳိးေတြနဲ႔ အျမန္ဆံုး စရမယ္ဆိုတဲ့ တိုက္တြန္းခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ တဖက္မွာေတာ့ အေမရိကန္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ျမန္မာအေပၚထားတဲ့ ပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ထားသင့္သေလာက္ ဆက္ထားဖို႔ေတာ့ တိုက္တြန္းထားပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚထားတဲ့ မူဝါဒေျပာင္းလဲဖို႔ အေမရိကန္က စဥ္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္ေပၚလာတာပါ။
ဒီမတိုင္ခင္ကေတာ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ၾကီး ဟီလာရီ ကလင္တန္က အေမရိကန္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံမွာလုပ္တဲ့ အာဆီယံ ထိပ္သီးအစည္းအေဝး တက္ေရာက္ရင္း ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။
မစၥစ္ကလင္တန္က ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးမွတ္တမ္း ဆိုးရြားေနမႈေတြကို ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို တရားစြဲဆိုထားမႈကိုလည္း ရႈတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ အသစ္အေနနဲ႔ေတာ့ တိုင္းရင္းသူအမ်ဳိးသမီးေတြအေပၚ ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ႕ က်ဴးလြန္ရမ္းကားမႈေတြကို ေထာက္ျပသြားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ျမန္မာကို ဒဏ္ခတ္အေရးယူမႈေတြ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြနဲ႔ တၿပိဳင္ထဲပဲ ျမန္မာဟာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ျပႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာနဲ႔ ဆက္ဆံမႈ တိုးတက္လာေအာင္လုပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ရွိတယ္ ဆိုတာကိုလည္း မျဖစ္မေန ထည့္သြင္း ေျပာၾကားသြားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေမရိကန္မူဝါဒ ျပန္လည္စမ္းစစ္မႈေတြ စလာတာပါ။ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ ကုလသမဂၢမွာ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ျမန္မာ့မိတ္ေဆြမ်ားအဖြဲ႔ဆိုတဲ့ ၁၄ ႏိုင္ငံပါဝင္တဲ့ အဖြဲ႔ကို မစၥစ္ကလင္တန္က စကားေျပာဖို႔ ရွိပါတယ္။ ဒီပြဲမွာ မၾကာခင္မွာ ထုတ္ျပန္ေၾကညာေတာ့မယ့္ ျမန္မာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေမရိကန္ရဲ႕ မူဝါဒသစ္ကို ထင္ဟပ္တဲ့ ေျပာဆိုမႈေတြ ေပၚလာႏိုင္တယ္လို႔ အကဲခတ္ေတြက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါတယ္။
ဒီလို ထုတ္ျပန္မႈေတြ မထြက္လာခင္မွာဘဲ အေျပာင္းအလဲတခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ စေတြ႔ေနရပါၿပီ။
ကုလသမဂၢ အစည္းအေဝးတက္ေရာက္မယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဥာဏ္ဝင္းကို ကုလသမဂၢ ပရဝုဏ္ရဲ႕ ၂၅ မိုင္ထက္ ေက်ာ္မသြားရဘူးဆိုတဲ့ ျပည္ဝင္ခြင့္ဗီဇာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး မိုင္ေပါင္း ၂ဝဝ ေက်ာ္ေဝးတဲ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီက ျမန္မာသံ႐ံုးကို သြားေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ ျပဳခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာ ၁၄ ႏွစ္အတြင္း အေမရိကန္မွာလုပ္တဲ့ ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံကို ျမန္မာဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသိန္းစိန္ တက္ေရာက္မယ္ဆိုတဲ့ ေၾကညာခ်က္ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ မူဝါဒ အေျပာင္းအလဲရဲ႕ လကၡဏာေတြလို႔ ထင္မယ္ဆိုရင္လည္း ထင္လို႔ ရေနႏိုင္ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမရိကန္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာမွာထားတဲ့ အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံေတြအေပၚ ပိတ္ဆို႔မႈေတြ ေလ်ာ့ခ်ၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ဆက္ဆံတဲ့ နည္းဗ်ဴဟာေတြကို သံုးလာတာ အထင္အရွားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလည္း ခ်န္လွပ္ထားမယ့္ အလားအလာ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ဖို႔အတြက္ ျမန္မာအပါအဝင္ အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေတြက သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ဘဝေတြအေပၚ လံုေလာက္တဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈေတြ လုပ္ရဲ႕လားဆိုတာေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
(စာေရးသူ ေရာ္နယ္ေအာင္နုိင္သည္ ျပည္ပတြင္ ေနထုိင္ေနသည့္ ျမန္မာသတင္းစာဆရာတဦးျဖစ္ျပီး လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ သတင္းစာနယ္ဇင္းသင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်ေပးလ်က္ရွိသည္။ သူသည္ Network Media Group သတင္းႏွင့္ မီဒီယာကြန္ယက္ ကို တည္ေထာင္သူ၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္ျပီး ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္ သတင္းေထာက္တဦးလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။)
Wednesday, September 23, 2009
အေတာင္ျဖန္႔လာတဲ့ သိမ္းငွက္
Irrawaddy: Sangha leader calls for united opposition – Simon Roughneen
Irrawaddy: Sangha leader calls for united opposition – Simon Roughneen
Tue 22 Sep 2009
Filed under: International
Bangkok — Two years ago, the sight of thousands of saffron-clad monks marching in silence, hands clasped and heads bowed, briefly sparked hopes that some loosening of military control in Burma might be in sight.
Would the junta dare harm the revered monks and pink-robed nuns who took to the streets to bolster protests that begun as a response to an arbitrary fuel price hike in August 2007?
A student monk from Burma holds a photo of Aung San Suu Kyi and joins the protest held to commemorate the annual memorial day of the Saffron Revolution in front of the Burmese embassy in Colombo last year. (Photo: Reuters)
Some observers thought, for the few short days between the start of the monk demonstrations and the army crackdown that the army would not dare touch the monks. However, the Saffron Revolution was crushed when the army moved in under the order of the ruling generals.
In hindsight, given that monks in Mandalay were beaten up, imprisoned and shot in 1990, when they marked another two year anniversary—commemorating the 1988 student demonstrations when the army killed around 3000 Burmese—such optimism was unfounded.
Speaking at a Bangkok press conference on Tuesday to launch the Human Rights Watch report “The Resistance of the Monks: Buddhism and Activism in Burma,” author Bertil Linter said that “the crackdown in 2007 undermined whatever little legitimacy the State Peace and Development Council (SPDC) has in the eyes of most Burmese people.”
However, given that the army has a new constitution which mandates a civilian version of military rule and it is seeking to legitimize itself by holding elections in 2010, while not releasing the 2,100 political prisoners in the country’s jails, it seems the junta will not be challenged in the foreseeable future.
Venerable Sayadaw U Pannya Vamsa is spiritual director at the Burmese Buddhist temple in Penang, Malaysia. Speaking to The Irrawaddy last week, he said that the international community needs to understand that the situation in Burma is getting worse—“That has been the trajectory for the past 60 years, and that while we are grateful for the kind support they have shown, the people of Burma need to see action, and there needs to be direct dealing with the real problems faced by Burma’s people.”
While the clergy does not have or seem to seek an overtly political role, its 400,000 members are a bellwether for Burma’s political climate, and it has sought to open political space for others, by carefully chosen activism, such as in 2007. However, it seems unlikely that the monks and nuns will be able to take to the streets any time between now and the 2010 elections.
More than 250 Buddhist clergy remain in prison, and unknown numbers of monks either sought refuge overseas or returned to their villages, discarding their robes. There seems to be scant prospect that a heavily infiltrated Sangha (another name for the Buddhist clergy), now under constant army surveillance, can mobilize again anytime soon.
Monks in Burma have sought assistance from their counterparts in the Sangha in exile. One of the most outspoken and prominent is U Pannya Vamsa, who is also co-founder and chairperson of the International Burmese Monks Organization (IBMO), established in October 2007, as Burmese monks and nuns were being shot at, beaten, rounded-up and imprisoned.
“Before 2007, I did not take a direct interest in politics,” he said. “I left Burma five decades ago to do missionary work and that was my priority. However, the monks in Burma pleaded with me to use my voice and influence, as they could not in such a repressive system.”
While direct political involvement is not ordinarily sanctioned by Buddhist teaching, there are exceptions, as Stanford University’s Paul Harrison outlined in a 2008 interview with the Council on Foreign Relations.
He said that clergy are forced to use their influence to help the oppressed when there is no other option. That Buddhist clergy have become more active in recent decades is “a testimony to the situation in many Buddhist countries where previously things were not so bad in terms of political oppression.”
Things have been bad in Burma for a long time. The Burmese Sangha have been politically active a number of times, and their defiance of some sacrilegious British actions—such as Crown officials refusing to remove their shoes when entering places of worship—helped spark the resistance to colonial rule. The Sangha later protested following the 1962 military coup and participated in demonstrations against military rule in 1974, 1988 and 1990.
Now, the Sangha is trying to take the fight to the global level, and U Pannya Vamsa told The Irrawaddy he is forming alliances with religious leaders of other faiths, at the highest level, to raise awareness about the situation in Burma. He was condemned in an unsigned letter published by the Ministry of Religion in Burma for his efforts, though significantly no junta figure would put his or her name to the document.
Under the controversial 2008 constitution, approved in a rushed and in a flawed referendum held within days of the Cyclone Nargis disaster, monks do not have voting rights. This is something carried over from previous constitutions and electoral systems in the country and indicates that the military has sought to keep the clerics at a remove from politics, fearing their influence, which is based on what Linter described as “a symbiotic relationship with the Burmese people”, 90 percent of whom are Buddhist and whose alms-giving helps to materially support the Sangha across the country.
U Pannya Vamsa thinks that the military is trying to divide the Burmese people, to ensure that no effective opposition can challenge its grip on power.
“The army will proceed with elections its own way, based on the premise that its sole ambition is to perpetuate military rule in Burma, in whatever form,” he said.
Some donor governments and other organizations have advocated some form of engagement with the junta, seeing the elections as an opening to bring about a more enlightened authoritarianism in Burma and in turn creating space for civil society or opposition groups to gain a political foothold.
U Pannya Vamsa believes this to be a fallacy. “I spoke to the EU, who seemed happy that Burma was going to have elections,” he said. “However, I explained that these are not going to be real elections. ‘Election’ is just a name, this is an army project, under army law.”
With the Sangha in Burma silenced, the ethnic ceasefire groups either divided among themselves or mulling a response to the junta’s demand to join the state security services, and the political opposition scattered or in jail, there seems little prospect that the junta can be successfully challenged anytime soon.
U Pannya Vamsa says that with more coherent international support, the Burmese opposition can revive and form a united front, “without ceding their autonomy or identity in the process.”
He thinks that this might set an example to members of the Burmese military, some of whom who are not happy with their leaders, or how the country is run.
“Not all the military are bad,” he said, “but they just follow orders, as they have no leadership to show them another path, and do not know what to do.”
အသံုးခံလိုက္လို႔ ေကာင္းသြားမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္လည္း အသံုးခံရဲတယ္”
Comments (0)
“အသံုးခံလိုက္လို႔ ေကာင္းသြားမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္လည္း အသံုးခံရဲတယ္”
Wednesday, 23 September 2009 16:55 ဧရာဝတီ
ေဒါက္တာဇာနည္သည္ ယခင္က ျမန္မာစစ္အစုိးရအား စီးပြားေရး အရ ဒဏ္ခတ္ ပိတ္ဆုိ႔ရန္ တက္ႂကြစြာ ဦးေဆာင္ လႈံ႔ေဆာ္ခ့ဲသည့္ ဒီမုိကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူတဦး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ရွိ ျမန္မာျပည္ အေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဒါက္တာ ဇာနည္ကို ဧရာဝတီမဂၢဇင္းက ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းထားပါသည္။
ေဒါက္တာဇာနည္ (ဓာတ္ပံု - ေအာင္ေအာင္/ဧရာဝတီ)
အင္တာဗ်ဴး အျပည့္အစံုကို ဤေနရာတြင္ နားဆင္ပါ
ေမး။ ။ မၾကာေသးခင္က NLD ပါတီက ဦးဝင္းတင္ ဝါရွင္တန္ပို႔စ္မွာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာ အေျခခံဥပေဒကိုျပင္ခိုင္းတယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအဝင္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ခိုင္းတယ္၊ NLD ပါတီကို လြတ္လပ္စြာလႈပ္ရွားခြင့္ေတာင္းဆိုထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကိုဇာနည္က ဘယ္လုိျမင္လဲ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္က ဦးဝင္းတင္ ေျပာတာကို ေထာက္ခံတယ္။ ဒါက ဦးဝင္းတင္ေျပာလို႔ ေထာက္ခံတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူေျပာတာက အခ်က္အခ်ာက်တယ္။ ျမန္မာျပည္က ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္း ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဒီအေျခခံဥပေဒက ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ မဆလေခတ္ ၁၉၇၃၊ ၇၄ ေလာက္မွ ဆြဲခဲ့တဲ့ အေျခခံဥပေဒကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တပါတီတည္းေတာ့ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ တပ္မေတာ္ေနာက္ခံရွိမွ ႏိုင္ငံ့အႀကီးအကဲ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးမပါဘူး။ အခုဟာက လက္ရွိ ၂၀၀၈ မွာ လက္ခံလိုက္တဲ့ အေျခခံဥပေဒက်ေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ျပည္တြင္း ကိုလုိနီ စနစ္ကို ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေနတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ စစ္သားေတြကို အလႊာတလႊာမွာ ထားလုိက္ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ သာမန္ျပည္သူေတြက်ေတာ့ ဒုတိယတန္းစား အဆင့္မွာ ထားထားတယ္။ အဲဒါက ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႔မရဘူး။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့၊ ဒီဟာကို လက္ခံပါလို႔ ေျပာေနတဲ့သူေတြက အခြင့္အေရး တခုအေနနဲ႔ သံုးမယ့္သူေတြလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။
ေမး။ ။ ဒါဆို ၂၀၁၀ မွာ လုပ္မယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေရြးစရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အခြင့္အေရး တခုအေနနဲ႔ ကိုဇာနည္က မျမင္ဘူး ဆိုပါေတာ့။
ေျဖ။ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ကေတာ့ ျမင္ခဲ့တယ္ဗ်။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ေပၚလာမယ္၊ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္တခု ေပၚလာမယ္ ဆိုရင္ တပ္မေတာ္သားေတြနဲ႔ ဒီဘက္က ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္တို႔၊ ကိုမင္းကိုႏုိင္တို႔ အပါအဝင္၊ ျပည္သူေတြနဲ႔ လက္တြဲလုပ္ႏုိင္မယ့္ အေနအထားမ်ား ေရာက္မလား လို႔ စဥ္းစားခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သံဃာေတာ္ေတြကို မတရား ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာ၊ ရိုက္တာ၊ ႏွက္တာ၊ ႏွိပ္စက္တာ၊ အတူတြဲလုပ္ရမယ့္ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔လို လူေတြကို ေထာင္ထဲဆြဲထည့္လိုက္တာ … ေနာက္တခုက တိုင္းရင္းသားေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ႏုိင္ငံေရးအရ မေဆြးေႏြးဘဲနဲ႔ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ လုုပ္တာေတြ၊ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ နာဂစ္တုန္းက လူေပါင္း ၁ သိန္းေက်ာ္ေသတာကိုေတာင္ လူေတြရဲ႕ ဒုကၡကို မစာနာဘဲ သူတို႔လုပ္ခ်င္တဲ့ အေျခခံဥပေဒအတည္ျပဳဖို႔ကုိ အတင္းလုပ္တာ … အဲဒီအခ်က္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီအစိုးရဟာ သၾကားမင္းဆြဲေပးတဲ့ အေျခခံဥပေဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေအာက္ကလာတဲ့ အေျခခံဥပေဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိလူေတြနဲ႔ အတူလက္တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ လံုးဝ လက္ခံလုိက္တယ္။
အေရးႀကီးတာက အေျခခံဥပေဒကို အျမင္ ၂ မ်ိဳးနဲ႔ ျမင္လို႔ရတယ္။ အခြင့္အေရးအေနနဲ႔ ျမင္မယ္ဆိုရင္ လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲကို သံုးၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဖိႏွိပ္တဲ့ လူတန္းစား ကြဲသြားမယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ေပါ့၊ အဲဒီ အျမင္အတုိင္းသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လက္ခံလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျခခံဥပေဒႀကီး သက္ဆိုး ရွည္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူလူထုကို သတ္ေသခိုင္းတာနဲ႔ တူတူပဲ။ ႏိုင္ငံေရးအရ ေသခိုင္းတာေပါ့ေလ။
စဥ္းစားၾကည့္ ကိုလိုနီစနစ္ကို ဘယ္သူကမွ မဲဆႏၵနဲ႔ မေထာက္ခံႏုိင္ဘူးေလ၊ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္တပ္ရဲ႕ ကိုလိုနီပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွမဲဆႏၵေပးၿပီး ေထာက္ခံခိုင္းဖို႔ မသင့္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။
ေမး။ ။ ဒါဆို တခ်ိဳ႕ ျပည္တြင္းမွာေကာ၊ ျပည္ပမွာေကာ ေရြးစရာလမ္း မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ နအဖကို ႏွဴးႏွပ္ၿပီး ပူးသတ္မွရေတာ့မယ္၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပူးေပါင္းၿပီး ေျပာင္းလဲပစ္မွ ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာ့အေရးမွာ ပါဝင္ပတ္သက္ေနတဲ့သူေတြ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပိုက္ဆံေပးေနတဲ့ ဒိုနာ ႏုိင္ငံေတြ ျပည္တြင္းျပည္ပက ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက အစေပါ့၊ ဒီလူေတြကို နအဖက ေဆးေဖာ္ေက်ာဖက္ေကာ လုပ္ရဲ႕လားဗ်။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔ သမိုင္းကိုေတာ့ ျပန္ၾကည့္ရမယ္။ မဆလ ေခတ္တုန္းက ျပင္ပက ပညာရွင္ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒိုနာႏုိင္ငံေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္တြင္းက စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္တို႔၊ ေဒါက္တာ ညီညီတို႔၊ ေဒါက္တာခ်စ္ေဆြတို႔ေပါ့။ မဆလ ေခတ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး တုိင္းျပည္ ထူေထာင္ဖို႔ လုပ္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ဆိုတာလည္း ရွင္းရွင္းေျပာရရင္မွားတဲ့ စနစ္ႀကီးကို ထူေထာင္ၿပီး ဘဝပ်က္သြားတယ္၊ ဒီလူေတြလည္း သမိုင္းမွာ နာမည္ပ်က္သြားတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကို က်ေနာ္တို႔ ဆက္လုပ္မွာလား၊ ပူးသတ္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ဒါမ်ိဳးလုပ္လာတာ။ က်ေနာ့္ကိုလည္း သိတဲ့အတိုင္း ဝိုင္းၿပီး ဆဲေနၾကတာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ထိပ္ပုိင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က အစ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအးတို႔ အဲဒီလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့ ပညာရွင္တေယာက္အေနနဲ႔ ကူညီဖို႔၊ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ဖို႔၊ ေနာက္ အင္တာနက္ ကိစၥမွာ ေလွ်ာ့ေပးဖုိ႔၊ ဒီမိုကေရစီ လမ္းသြားမယ္ဆိုရင္ မီဒီယာေတြ ေဝဖန္တာကို နားေထာင္ဖို႔ ဒါေတြကို ဝိုင္းတြန္းၾက၊ အႀကံဉာဏ္ ေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က တိုင္းရင္းသားေတြကို ေခ်မႈန္းပါလား၊ NLD ကို ဘယ္လိုႏွိပ္ကြပ္လုိက္ပါလား ဆိုတာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တနည္းတဖံုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔က ပိုေကာင္းလာတဲ့ အျမင္ေတြေပၚလာေအာင္ တြန္းၾကည့္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တြန္းလို႔မရဘူး။ က်ေနာ္ဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအးနဲ႔ မေတြ႕တာေတာင္ သူတို႔ထဲမွာ အေရးပါတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာဖူးတာ ရွိတယ္။
၂၀၀၄ မွာလည္း ေျပာဖူးတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ျပဳတ္အၿပီးမွာလည္း ေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ပူးသတ္ခ်င္ တာမဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔နဲ႔ ေပါင္းလုပ္ခ်င္တာ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သူတို႔ဆက္ဆံေရး အခက္အခဲ ရွိေနတာကို ၾကားထဲကေန ေပါင္းကူးတံတားျဖစ္ေအာင္ ပထမ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္တဲ့ အေနနဲ႔ လုပ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ တိုင္းျပည္ အတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ တပ္မေတာ္နဲ႔ တုိင္းျပည္အေပၚမွာ စိတ္ထားမွန္ပါတယ္ ဆိုတာ ဝုိင္းေျပာတာ။ ဒါကို က်ေနာ္တို႔ မီဒီယာမွာေတာ့ မေျပာဘူး။ တေယာက္ခ်င္းေတြ႕ရင္ ေျပာတာပဲ၊ စည္းေဝးမွာဆို ေျပာတာပဲ။ ဒီေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ေစတနာ သန္႔သန္႔နဲ႔ လုပ္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ဘက္ကလည္း ေစတနာသန္႔မွ လုပ္လို႔ရမယ္။ ပူးသတ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔ကညစ္ ကိုယ္ကညစ္ ဆိုရင္ သူတို႔မွာ ပါဝါ၊ အာဏာ၊ ေသနတ္ရွိတယ္။ အဲဒီလို လူေတြကို က်ေနာ္တို႔ ပူးသတ္လို႔ မရဘူး။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ပူးမသတ္ သင့္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ပူးေပါင္းၿပီး လုပ္သင့္တယ္။ ဒါကို ခုခ်ိန္ထိ ေျပာမွာပဲ။ လက္ရွိစနစ္ကို မေက်နပ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တပ္မေတာ္သားေတြကို မေစာ္ကားဘူး။ သူတို႔က ဒီစနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ေတြပဲ။ ဒီစနစ္ကို သူတို႔ကုိယ္တိုင္ျပင္ရမွာ။ ဒီေတာ့ ေပါင္းလုပ္ရမွာ၊ ဒါေပမယ့္ ေပါင္းလို႔ကလည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး။
ေမး။ ။ ေပါင္းလို႔ကလည္းမလြယ္ဘူး၊ ပူးသတ္လို႔လည္း မရဘူး။ ဒီစနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ေတြက ေစတနာလည္း မသန႔္ဘူး။ ဒါဆို ျမန္မာျပည္ ေျပာင္းလဲမႈအတြက္ ေရြးစရာလမ္းကဘာလဲ။ ဒဏ္ခတ္ ပိတ္ဆို႔မႈလား ဘာျဖစ္မလဲ။
ေျဖ။ ။ ဒီလူေတြ ေစတနာ မမွန္ဘူးဆိုတာကုိေတာ့ က်ေနာ္လက္မခံဘူး။ သူတို႔ထဲမွာ ေစတနာ ရွိတဲ့သူေတြ ရွိတယ္၊ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြကလည္း သူတို႔ ဘဝ ေပ်ာက္သြားမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့၊ ဥပမာ - ဗိုလ္ႀကီး အုန္းေက်ာ္ျမင့္တို႔က စၿပီးေတာ့ အစဥ္အလာ ရွိခဲ့ေတာ့ ဒီစနစ္ကို ေျပာင္းဖို႔ ႀကံတဲ့သူေတြကို ဒီစနစ္ကေန အျမတ္ထြက္ေနတဲ့သူေတြက အျပတ္ရွင္းလိုက္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔လည္း ဒီတုိင္းျဖစ္တာပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ဒီမိုကရက္မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္းသိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့လူတေယာက္။
လက္ရွိအေနအထားအရ ဆိုရင္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အေကာင္းျမင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္တယ္။ ဒါကလည္း အတိုက္အခံက လုပ္တာကို သေဘာမက်လို႔၊ နအဖလုပ္တာက ဆိုးလို႔ ဒါကို စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်က္အလက္နဲ႔ ခ်ျပထားတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ ဘယ္ေနရာမွ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္က မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္က ေဘာ့စနီးယားလို ျဖစ္မသြားတာ တခုက လြဲရင္ အဲဒီဘက္ကို ဦးတည္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ္ျမင္တာေပါ့ေလ။ ဒီေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အတိုက္အခံ အေနနဲ႔ကလည္း ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ပဲ၊ တကယ္တန္း ေျပာရရင္ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ ေတြကလည္း ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ပဲ။
ေျဖရွင္းဖို႔က အေျဖရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အားလံုးေပါင္းလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တကယ္အေရးႀကီးတာက တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအဝင္ ေထာင္က်ေနတဲ့ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြရယ္၊ ျပည္ပက အတုိက္အခံေတြရယ္၊ တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြရယ္၊ ဒီအင္အားစု ေလးစုက အေရးႀကီးတယ္။ ဒီအင္အားစုေတြ ေပါင္းလုပ္ရင္ က်ေနာ္ထင္တယ္ ၆ လအတြင္းမွာ ေရွွ႕ဆက္ သြားဖို႔ အေျဖရွာလို႔ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျဖရွာခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတာ့ရွိရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက က်န္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ ထိပ္ပိုင္းမွာ ရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တေယာက္ ၂ ေယာက္ပဲ။ နံပါတ္ ၁ ျပႆနာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊကို ဆႏၵေျပာင္းဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အၿငိမ္းစားယူဖို႔၊ ေဘးကိုဖယ္လိုက္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ မလုပ္ႏုိင္ရင္ ဒီႏုိင္ငံက ဆက္ၿပီး ျပႆနာတက္ေနမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဦးေနဝင္းေခတ္တုန္းကလည္း ဦးေနဝင္းေသသြားရင္ တိုင္းျပည္ေကာင္းလာမွာပါလို႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ ဦးေနဝင္းလည္း ေသသြားၿပီ တုိင္းျပည္ေကာင္းမလာခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊ မရွိရင္ တုိင္းျပည္ေကာင္းလာမွာပါ ဆိုတဲ့သီအိုရီမ်ိဳးကိုေတာ့ သတိ နည္းနည္း ထားဖို႔လိုလိမ့္မယ္။
ေမး။ ။ ကိုဇာနည္ ဧရာဝတီမွာ ေရးတဲ့ “အနီးကပ္ဆက္ဆံမႈ ဝါဒ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ရွိတယ္။ လူႀကိဳက္ေတာ္ေတာ္ မ်ားတာလည္း ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးက မစၥတာဂ်င္မ္ဝက္ဘ္ ျမန္မာျပည္ သြားအၿပီးမွာ ေရးတာျဖစ္တယ္။ သူျမန္မာျပည္ သြားအၿပီးမွာ ဦးသန္႔ျမင့္ဦး အပါအဝင္ ျမန္မာတခ်ိဳ႕ဟာ New York Times လို Washington Post လို သတင္းစာႀကီးေတြမွာ အေမရိကန္ အစိုးရအေနနဲ႔ နအဖ အစိုးရနဲ႔ ေပါင္းသင့္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေရးၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားက်ေတာ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ “အနီးကပ္ဆက္ဆံေရး ဝါဒသမားတခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ရင္ေတြသိပ္ခုန္ၿပီး တရားေဟာဆရာတပိုင္း နိဗၼာန္ေဆာ္တပိုင္းကို ကူးေျပာင္းၿပီး ငါ့စကားႏြားရ ေရးၾက၊ ေျပာၾက၊ ေဟာၾကတယ္” ဆိုတာမ်ိဳး ေရးထားတယ္။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားကေတာ့ အေမရိကန္ အစိုးရက ျမန္မာ နအဖ အစိုးရနဲ႔ ေပါင္းလုိ႔ အလုပ္ျဖစ္ သြားမယ္လို႔ မထင္ဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဟုတ္လား။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ေျပာတာက အခ်ိန္ရွိမယ္၊ သူ႔ကာလရွိမယ္ဆိုေတာ့ စိတ္သိပ္လႈပ္ရွားၿပီး လိုအပ္တာ ထက္ ပိုတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ။ ေစတနာ သန္႔သန္႔နဲ႔ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ တိုင္းျပည္နဲ႔ ေပါင္းလုပ္ တာမ်ိဳးကို က်ေနာ္တို႔ လက္ခံလို႔ရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ သြားလုပ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္။ သြားလိုက္ျပန္လုိက္ လုပ္တာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္က သံုးမယ့္ အေနအထားမွာ ကိုယ္က အသံုးခံမယ္ဆိုတာမ်ိဳးက်ေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳး ေပါ့ဗ်ာ။
အသံုးခံလုိက္လို႔ ေကာင္းသြားမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္လည္း အသံုးခံရဲတယ္၊ သူမ်ားေတြ အသံုးခံတာကိုလည္း က်ေနာ္ ရႈတ္ခ်စရာအေၾကာင္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လည္း အသံုးခံလိုက္ရတယ္၊ တုိင္းျပည္လည္း အက်ိဳး မရွိဘူး၊ စားသြားတာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြပဲ ဆိုရင္ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း လက္မခံဘူး။ အဲဒီအေနအထားမ်ိဳးမွာ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ရင္လည္း က်ေနာ္ (U – Turn) ျပန္လုပ္မယ္။ က်ေနာ္ လုပ္လည္း လုပ္ခဲ့တာပဲ။
ဥပမာ - ကုလသမဂၢ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီက အေရးပါတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး ခ်ႏုိင္မလား၊ ခ်ႏုိင္ရင္ က်ေနာ္တို႔ လက္ခံတယ္။ မခ်ႏုိင္ဘဲနဲ႔ေတာ့ အလကား ေျပာမေနနဲ႔။
ေမး။ ။ ျမန္မာ နအဖ အစိုးရက အထီးက်န္တယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံတကာ သတင္းစာေတြက ေျပာၾကတယ္။ ပညာရွင္ေတြက အစေပါ့ သူ႔ကို အထီးက်န္တဲ့အတိုင္း ထားလို႔မရဘူး၊ ဆြဲေခၚရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေျပာၾကတယ္။ သူ႔ကိုအဝန္းအဝိုင္းထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္ရင္ ေပ်ာ့ေျပာင္းလာမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ပဲ နအဖ အစိုးရက အထီးက်န္ေနပါသလား။
ေျဖ။ ။ အီရန္တို႔ ေျမာက္ကိုရီးယားတို႔နဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို ယွဥ္ၾကည့္လုိက္ပါ။ ဒီအစိုးရေတြက အထီးက်န္ ေနတာမဟုတ္ဘူး။ တကမၻာလံုးကသြားေနတဲ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ဆိုးရြားတဲ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ျဖစ္စဥ္ထဲမွာေပါ့။ ေခတ္မီ လက္နက္ေတြ လုပ္ႏုိင္တယ္၊ ေဒၚလာေတြ ဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီ ရေနတယ္ ဆိုတာ ဒီ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းထဲ ေရာက္ေနလို႔ပဲ။
ျမန္မာအစိုးရကို အာရွတိုက္တတိုက္လံုးက အစိုးရေတြက ဆက္ဆံေနတယ္၊ အဂၤလန္သံရံုး၊ အေမရိကန္ သံရံုးေတြ ျမန္မာျပည္မွာရွိတယ္။ အေနာက္အုပ္စု အကုန္လံုးက သံတမန္ေရးရာအရ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ဆက္ဆံ တယ္။ ေနာက္ ေရနံကုမၸဏီေတြ၊ တကမၻာလံုးက ကုမၸဏီေတြေပါ့ .. ၁၅ ႏုိင္ငံ ရွိတယ္။ တရုတ္ အိႏၵိယနဲ႔ စင္ကာပူတင္ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို အစိုးရကို အထီးက်န္တယ္လို႔ ေျပာေနတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ယံုတမ္းစကား ေျပာေနသလိုပဲ။
ေမး။ ။ ဒီေတာ့ နအဖက အထီးမက်န္ဘူး ဆိုပါေတာ့။ ကိုဇာနည္ ေျပာသလိုဆို ဒီလို အထီးမက်န္တဲ့ အစိုးရကို သက္ဆိုး ရွည္ေအာင္လုပ္ေနတဲ့ထဲမွာ အရပ္သား ပညာတတ္ေတြလည္း ပါတယ္။ စစ္အစိုးရကို ဝို္င္းကူေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြလည္းပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ အလွဴရွင္ႏုိင္ငံေတြေတာင္ ပါတယ္လို႔ စြပ္စြဲမႈေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါကို ကိုဇာနည္ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ အာဏာရွင္စနစ္မွာ အၿမဲတမ္းဒီလိုပါပဲ။ ေဘာင္းဘီဝတ္ေတြေကာ ပညာရွင္ေတြေကာ ပါတယ္။ ဒါခုမွမဟုတ္ဘူး။ ရုရွားမွာပဲၾကည့္ၾကည့္ က်ေနာ္တို႔ ႏုိင္ငံ .. ဦးေနဝင္းေခတ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ။ လက္ရွိျဖစ္လာမယ့္ စနစ္တခုကို ျဖစ္လာဖို႔ နအဖကို ကူညီေနတာ အရပ္သားေတြရွိမယ္၊ ပညာရွင္ေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြ ရွိမယ္၊ တျခားႏိုင္ငံေတြလည္း ရွိမယ္၊ ကုလသမဂၢအရာရွိေတြရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြက စနစ္ဆိုးႀကီး ေပၚလာပါ ေစေတာ့ဆိုၿပီး ကူတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေရရွည္မွာ ေကာင္းသြားမယ္ ဆိုၿပီးကူၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါ အတိတ္ေမ့တဲ့ အျမင္မ်ိဳးလို႔ က်ေနာ္ေတာ့ထင္တယ္။
မဆလေခတ္မွာ ၂၅ ႏွစ္လံုးလံုး အရပ္သားေတြ ဝိုင္းကူၿပီးတုိင္းျပည္ ထူေထာင္ဖို႔ လုပ္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေျဖက ရွင္းေနတာပဲ လံုးဝ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း နအဖ တက္လာၿပီး ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ ၂၀ လံုးလံုး၊ စုစုေပါင္း ၄၅ ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၅၀ ေလာက္ စစ္အစိုးရကို အရပ္သားေတြက ကူေပးေနတုန္းပဲ။ စြမ္းအားရွင္ ဆိုတာလည္း အရပ္သားပဲ။ ႀကံ့ဖြံ႔လည္း အရပ္သားပဲ။ ဦးေတဇတို႔လို ကုန္သည္ ႀကီးေတြ ကလည္း အရပ္သားေတြပဲ။ ပညာရွင္ေတြလည္း အရပ္သားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဝင္ကူ ၾကတာပဲ။ အႏွစ္ ၅၀ ေလာက္ မေအာင္ျမင္ခဲ့တာဟာ ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ ၅၀ လုပ္လည္း ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ေမး။ ။ ကိုဇာနည္က အရင္က ပက္ (ပ္) စီ အခ်ိဳရည္ကို ျမန္မာျပည္က ထြက္သြားေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္၊ အေမရိကန္အေျခစိုက္ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ စစ္အစိုးရလူ၊ လက္နက္ခ်သူဆိုၿပီး အတုိက္အခံေတြေကာ၊ တျခား အျပင္က၊ အထဲက ဝိုင္းတုိက္ခိုက္ၾကတယ္။ ဒီကေန႔ ခင္ဗ်ားက စစ္အစိုးရ ဆန္႔က်င္တဲ့ ကိစၥကို ဆန္႔က်င္ ေနေသးလား။ ဆႏၵျပ သပိတ္ေမွာက္တဲ့အလုပ္ ဆက္လုပ္ဦးမွာလား။ ဒီေန႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ။
ေျဖ။ ။ ပထမ ျပန္သြားတဲ့ကိစၥကို ေျပာခ်င္တယ္။ ျပန္တာက ဒူးေထာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ လံုးဝ ေျပာႏုိင္တယ္။ ေနာက္တခုက ဆႏၵျပ သပိတ္ေမွာက္တဲ့ အလုပ္ ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဒီအလုပ္က မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုတာ အားလံုးလက္ခံတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္က မေအာင္ျမင္ ဘူး ဆိုၿပီး စြန္႔ခဲ့တဲ့ဗ်ဴဟာတခုကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္တခုက ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္ လုပ္ေနတာက က်ေနာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ျမန္မာ့အဝန္းအဝိုင္းထဲမွာ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာတခု ျပန္ေပၚေပါက္လာေအာင္ လုပ္လာႏုိင္ဖို႔ပဲ။ က်ေနာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ႏုိင္ငံေရး မဟုတ္ဘူး။ တိုးတက္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈတခု တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖို႔ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ အရင္က ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေယာမင္းႀကီး ဦးဖိုးလႈိင္တို႔၊ ျမဝတီမင္းႀကီးဦးစ၊ လက္ဝဲသုႏၵရတို႔၊ အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီးတို႔ ..၊ သူတို႔က တကယ့္ကိုလြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအေခၚရွိခဲ့တာပဲ။ အရင္က ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အစဥ္အလာကို ျပန္ေပၚလာေအာင္ တြန္းခ်င္တယ္။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ားကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဝုိင္းက်ဥ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဒီဘက္က အတိုက္အခံေတြ ကလည္း က်ဥ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ တခုခုျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ ေတြကို ျပန္ေတာင္းရတာေတြရွိတယ္။ ဧရာဝတီက အစေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၊ ၅ ႏွစ္အတြင္း ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုသံုးသပ္မိလဲ။ အထီးက်န္ခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြ ရွိလား။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မႈက နစ္နာမႈေတြ အၿမဲတမ္းရွိတယ္။ ကိုယ္ေျပာ ေနတာကို လူတို္င္းက အၿမဲတမ္း ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူကေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့အခါ လက္ခုပ္ တီးမွာပဲ၊ မႀကိဳက္တဲ့အခါ တံေတြးနဲ႔ေထြးမယ္၊ ေျပာင္းဖူးရုိးနဲ႔ပစ္မယ္။ ႏုိင္ငံေရးအရ လုပ္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အၿမဲတမ္း လူမ်ားႀကိဳက္တဲ့ ေနရာမွာ ေနရမွာေပါ့။ ေသနတ္ရွိတဲ့သူက အာဏာယူ၊ ေသနတ္မရွိတဲ့သူက လူမ်ားႀကိဳက္ေအာင္ ေနေပါ့။ က်ေနာ္က ႏုိင္ငံေရး လုပ္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ အာဏာယူမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္က အေတြးအေခၚ လြတ္လပ္မႈကို နံပါတ္ ၁ ေနရာက ထားၿပီး လုပ္ေနတာ။ က်ေနာ့္ တေယာက္တည္း အတၱနဲ႔ လုပ္ေနတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာအရ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းမွာ အေတြးအေခၚ လြတ္လပ္မႈမပါဘဲ သြားလို႔မရဘူး။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လုပ္သမွ် မွန္တယ္လုပ္လို႔မရသလို၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊ လုပ္သမွ် မွန္တယ္ ဆိုၿပီး အမိန္႔မွန္သမွ် နာခံေနရင္လည္း ငါးပါးေမွာက္မွာပဲ။ တကယ္လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တက္လာရင္ လည္း ေဝဖန္မွာပဲ။ ေဝဖန္တယ္ဆိုတာ ပုဂၢိဳလ္ကို ေစာ္ကားတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီသေဘာထားေလး ေပၚလာ ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈ တိုးတက္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္။
ေမး။ ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဝိုင္းရံၾက ဆိုတဲ့ စကားကို ခင္ဗ်ား မၾကာခဏ ေျပာဖူးတယ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားအဲဒီအယူအဆကို အခုေကာ လက္ခံလား။
ေျဖ။ ။ ဟုတ္တယ္။ လက္ခံတယ္။ လူေတြ နားမလည္တာက က်ေနာ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေဝဖန္တယ္ဆိုတာက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူ႔အယူအဆ မွားသြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာတာ။ သူ႔အယူအဆကို လက္မခံၾကနဲ႔လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ခြဲျခားသိဖို႔ လိုတယ္။ ေနာက္တခုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာတုိင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ သေဘာထား မွန္တယ္၊ သူ႔ကို လက္တြဲေခၚပါ ဆိုတာကို အၿမဲ ေျပာခဲ့တယ္။ ဆိုလိုတာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို က်ေနာ္ ေစာ္ကားတာမဟုတ္ဘူး။ ေဝဖန္တာက သူ႔ရဲ႕ အယူအဆကို ေလးေလးနက္နက္ ထားၿပီးေတာ့ သေဘာမတူတာကို ေျပာတာ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူေတြက ေဝဖန္တဲ့သူေတြကို တန္ဖိုးထားသင့္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေစတနာနဲ႔ ေဝဖန္ရင္ ပိုတန္ဖိုးထားသင့္တယ္။
ေမး။ ။ ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းအေနနဲ႔ တပ္မေတာ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အခန္းက႑ကို ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ တခ်ိဳ႕က ေခါင္ကိုၿဖိဳရမယ္လို႔ ျမင္ၾကတယ္၊ အတုိက္အခံေတြ ဆိုရင္လည္း အၾကမ္း မဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ စစ္အစိုးရကို စိမ္ေခၚဖို႔ႀကိဳးစားၾကတယ္ အဲဒီႏွစ္ခုကို ဘယ္လို ျမင္လဲ။
ေျဖ။ ။ ႏိုင္ငံထူေထာင္ဖို႔ လုပ္တာက အၾကမ္းဖက္ရမယ္၊ အၾကမ္းမဖက္ရဘူးဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္ ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ပဲ ဆုိင္တယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ အၾကမ္းဖက္ပါ၊ အၾကမ္မဖက္နဲ႔ ဆိုတာ ေျပာခြင့္ မရွိဘူး။ တကမၻာလံုးမွာဗ်ာ ႏိုင္ငံတခုထူေထာင္ဖို႔လုပ္တာ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ လုပ္ၾကတာပဲ။ ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္နဲ႔ လုပ္ၾကတာကို က်ေနာ္ ေျပာစရာမရွိဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္မွာေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊကိစၥကေတာ့ တပ္မေတာ္သားေတြနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။ သူတို႔ ဘယ္သူ႔လက္ေအာက္မွာ ေနခ်င္တာလဲ။ ဘယ္လို ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးကို သူတို႔ လိုခ်င္တာလဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊလို အရမ္းဆိုးရြားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ကို လက္ခံမွာလား၊ တိုင္းျပည္ေပၚမွာ ေစတနာရွိတဲ့သူကို လက္ခံမလားဆိုတာ သူတို႔ အေပၚမွာ မူတည္တယ္။ က်ေနာ့္အျမင္အေနနဲ႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက တုိင္းျပည္အတြက္ ဘယ္လိုမွ တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ ျမင္တယ္။
Suu Kyi party seeks meeting of detained leaders
Suu Kyi party seeks meeting of detained leaders
Tue Sep 22, 3:31 am ET
YANGON (AFP) – The party of Myanmar opposition leader Aung San Suu Kyi said Tuesday it had urged the chief of the ruling junta to allow a meeting between its detained leaders so they can discuss upcoming elections.
The Nobel Laureate's National League for Democracy (NLD) has not yet said if it will participate in next year's polls, which critics say are a sham designed to legitimise the military regime's iron grip on power.
"We wrote a letter to Senior General Than Shwe on September 16," party spokesman Nyan Win told AFP, referring to the reclusive junta leader.
"The main thing we urged for is permission for a get-together of the detained party leaders Aung San Suu Kyi, Tin Oo (vice chairman) and our central executive committee members," he said.
He said they wanted to lay down NLD policy for the future and make "important decisions according to the recent political situation."
"I cannot say whether they will decide for (participating in) the forthcoming elections or not. But the elections matter will be included in their consideration at the meeting," Nyan Win said.
The NLD won a landslide victory in the country's last elections, in 1990, but was never allowed to govern, and pro-democracy icon Suu Kyi has been in detention for 14 of the past 20 years.
She had her house arrest extended by 18 months in August, when she was found guilty of breaching her detention rules after an American man swam uninvited to her home in May.
Her sentence, which keeps her off the scene for the elections, provoked international outrage and she has appealed against the ruling, with a verdict due in October.
Tin Oo has also been under house arrest since 2003.
Myanmar's military government announced that it would hold the elections in 2010 after approving a controversial constitution in May 2008, just days after devastating Cyclone Nargis hit the country.
The junta released a batch of political activists earlier this month as part of an amnesty for more than 7,000 prisoners, but UN chief Ban Ki-moon has pressed the government to free those still being held, including Suu Kyi.
EarthTimes - Two years after 'saffron revolution,' Myanmar monks under thumb
EarthTimes - Two years after 'saffron revolution,' Myanmar monks under thumb
Posted : Tue, 22 Sep 2009 08:17:16 GMT
By : Jolissa Graham
Bangkok - Two years after Myanmar's Buddhist monks launched their unsuccessful "saffron revolution," more than 250 monks and nuns remained in prison and the monasteries have been infiltrated by the ruling military junta, a Human Rights Watch report released Tuesday said. "The movement as such has been forced underground, " the report's author, Bertil Lintner, said at a press conference in Bangkok. "But it doesn't mean it's dead. Monks are not foolish. They are not going to take to the streets to commit suicide, but when the time is right, I am sure you will see the monks again."
Myanmar's ruling military generals have always shown public reverence for the monkhood but have also tried to systematically control the institution' s political activism.
Since 2007, the controls have intensified, especially in anticipation of the general election in 2010, which promises to be neither free nor fair, Linter said.
"There are agents in all major monasteries watching who is going in and out," Lintner said. "The monasteries have been infiltrated with informers."
Regulations to register as a monk have also been tightened.
"There is more scrutiny of who is registering to be a monk and more scrutiny of sermons to make sure they aren't tinged witha political agenda," said David Mathieson, Myanmar expert for Human Rights Watch.
The report was released on the anniversary of the September 22, 2007, demonstration, in which thousands of barefoot monks marched into Yangon in a peaceful protest against decades of military rule and deteriorating economic conditions in the country of 54 million.
The demonstration raised hopes that Myanmar was finally being pushed toward political change because the junta would be afraid to crack down on the country's revered Buddhist monks. That optimism proved unfounded.
"The hopes that everyone had that this would carve out greater freedom in Burma were crushed five days later when the military started shooting, beating and arresting hundreds of Buddhist monks," Mathieson said.
At least 31 deaths were confirmed by the United Nations in the crackdown although other organizations estimated much higher casualties. Hundreds of monks and their followers were arrested. Thousands were disrobed and forced out of the monkhood.
As of last month, there were 237 monks in Myanmar jails and another 35 nuns, the Human Rights Watch report said.
The report was researched and written by Lintner, a well-known Myanmar expert who has spent a lifetime reporting and writing books on the South-East Asian country.
Lintner travelled to Malaysia, Sri Lanka, London and New York to interview monks who fled
‘A New Generation Carries On’
‘A New Generation Carries On’
--------------------------------------------------------------------------------
Tuesday, September 22, 2009
--------------------------------------------------------------------------------
After the Burmese junta seized power on Sept. 18, 1988, its soldiers brutally crushed pro-democracy demonstrators, including many young students and monks, resulting in thousands of civilians dead and injured.
Among those who died was a 16-year-old female student, soaked in blood, caught in a photograph while being carried by two doctors. The girl was Win Maw Oo, who later died in a hospital. The photograph of her appeared in the international media and became an iconic image of the 88 demonstrations.
Doctors carry Win Maw Oo who was fatally wounded in the crackdown that began after the military seized power on September 18, 1988.
Win Maw Oo’s parents live with the loss of their daughter. Each year they offer food to monks on the anniversary of her death. Her father said he doesn’t want monks to bestow merit on her soul because of her good deeds, because he knows her soul doesn’t want to be free until democracy comes to Burma. The Irrawaddy talked to her father, Win Kyu.
Question: You are offering food donations at a ceremony for your daughter Win Maw Oo. Are you allowed to hold the donation ceremony freely?
Answer: Yes. Some of government agents may be nearby during the occasion. But they are working on other business. They don’t interfere with us. There will be no problem, because our friends are coming to pay respect for her deeds, and we are just talking peacefully.
Q. You are not calling for merit to be bestowed on her soul because of her last words, is that true?
A. Yes. When my daughter was shot, she was kneeling and holding a picture of Gen. Aung San. Her friends told her to lie flat to avoid the bullets, but she replied that she would not bend down. She said she would continue to fight until we have democracy even if something bad happened to her. She said please don't let her soul be freed. Her friends told me this. As her parents, we respect her wishes, and we have followed her wish for 21 years. We won't call her name to bestow merit on her soul. I will call her name loudly on the day when her wish for democracy is fulfilled.
Q. Can you recall the event for us?
A. I can never forget it. She had an indomitable spirit and a strong will. On that day, I tried to stop her from going. Her grandparents also tried to stop her. We said the situation was dangerous, and she shouldn't go. She said she was a committed activist at her school, and she must go. She said she was a leader and responsible to help with the protest. She said she would return soon. Actually, when she met with her friends she became more energetic and followed along with the group.
She held up Gen. Aung San's photo during the demonstration. They walked along Maha Bandoola Street and then to Pagoda Street. When they turned on Merchant Street, the troops opened fire.
At the beginning, the shots were low, around their knees. She was hit first in her left calf. She was shot again in her left thigh. When she was shot in her knee, she partially fell to the ground holding the photo.
The kids who marched with her said they asked her to lie down on the street. She said that would mean she was letting down the cause. She was trying to stay in an upright position when another bullet hit her in the right arm and went through her chest.
A medical team saw her and she said, "Please help me." The doctors who carried her in the photo told me that.
She was still alive when she arrived at the hospital. The hospital called about 3 pm, but we couldn't go then because the streets and roads were blocked with barbed wire and other barriers.
We got to the hospital around 4 pm and found her in intensive care. When I saw her, I felt confused. She was receiving oxygen to breath, and she was under anesthesia. She died that evening. I never had a chance to talk to her, and she may not have known her father was there.
She was born on Oct. 15, 1972 and was 16 when she died. When I returned home, I didn't want to tell her mother and grandmother she was dead, but I had to. We could do nothing but grieve for her.
Seventeen students from her school were shot or injured. Three of them died including my daughter and two boys. One of the boys was 15. The boys died on the spot. There were many injured people in the hospital. They were groaning with pain.
Q. How do you feel now when you see the picture of Win Maw Oo being carried by the two doctors?
A. What can I say? The picture makes me very sad.
Q. How do you see your daughter’s life now?
A. I would say it was her destiny. I am proud to be her father. Her grandmother is now 86 years old, and she was an activist during post-independence politics, especially in the Anti-Fascist People's Freedom League (AFPFL) and in the Pa-Ma-Nya-Ta (Union of Burma National United Front). It seems my daughter inherited political activism from her grandmother. He grandmother even participated in the 2007 movement led by monks. She walked with monks from Kyimyindaing market to Kaba-aye junction.
Her grandmother led the anniversary ceremony for her granddaughter.
Q. How have things changed since the time of Win Maw Oo's death?
A. A new generation carries on with respect for those who have fallen in the democracy struggle.
Copyright © 2008 Irrawaddy Publishing Group | www.irrawaddy.org
ဧ၀ံ ေမ သုတံ -(ဖတ္ရႈျပီးကိုယ္တိုင္ဆုံးျဖတ္ႀကပါခင္ဗ်ား)
၂၀၀၈ ဖဲြ ့စည္းပုံကို မျပင္ဘဲနဲ ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြ ဝင္ရင္ ဘာမွအဓိပါၸယ္မရိွဘူးဆိုတာ လူအမ်ားနားလည္ထားျပီးသား
ထင္ပါတယ္ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳ ျပီး တရားဝင္နိုင္ငံေရးစင္ျမင့္ေပၚတင္ျပီး ခင္ဗ်ားတို ့ထင္တာ
လုပ္ႀကပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ဘာမဆိုလက္ခံပါတယ္ လို ့ေျပာတာတဲ့အတူတူပါဘဲ ဘယ္လို ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္တြင္းက
လတ္တေလာ နိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေတြ ကို သိရိွရေအာင္ ဒီေဆာင္းပါးကို ကူးယူေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္-
ဘုန္းလိႈင္
PEACEFUL BURMA
FROM
http://kabarmakyay.blogspot.com/
(၁၄-၉-၀၉)ႏိုင္ငံေရးသမားေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ၊ ျပည္သူသို႔ ေျပာၾကားလိုေသာ သတင္းစကားႏွင့္ မည္သို႔ ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္သူတို႔ ေလ့လာသံုးသပ္ႏိုင္ရန္ ေပါင္းကူးေပးမည့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္အဖြဲ႕၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ၊ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဥကၠဌ ဦးသုေ၀ ေျပာၾကားေသာမိန္႔ခြန္း။
ဧ၀ံ ေမ သုတံ
စစ္အစိုးရက ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပမည္ဟု ေၾကညာထားေသာ္လည္း ပါတီဖြဲ႔စည္းေရး၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ဆိုင္ရာ ဥပေဒ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား မေၾကညာေသးပါ။
၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ အမွန္တကယ္ က်င္းပျဖစ္မည္ မျဖစ္မည္ကိုလဲ မည္သူကမွ် ကံေသ ကံမ မေျပာႏိုင္ပါ။ အရာအားလံုးသည္ အရွက္ သိကၡာ ကင္းမဲ့ေသာ အတၱ႐ူး လူ႕တိရစာၦန္အာဏာရွင္တဦးထံ ၌သာ ရွိေနေသးသည္ကို မျငင္းႏိုင္ပါ။ စစ္ဖက္၀န္ထမ္းမ်ား အရပ္ဖက္၀န္ထမ္းမ်ားအပါအ၀င္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္းမွာလည္း “ဂုတ္ေပၚ ဒါးမိုး ”အေျခအေနမွာ ရွိေနပါသည္။
ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေပါင္းစည္း ညီညြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ဒီမိုကေရစီ အရင္ရေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ ညီညြတ္ေအာင္လုပ္တာက ပိုသင့္မယ္ထင္တယ္ဟု ၀ါရင့္ဘေလါ့ဂါတေယာက္ တေလာက ညီးသြားသလို က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ညီညြတ္ေရးကလဲ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
အတၱ႐ူး လူ႕တိရစာၦန္ အာဏာရွင္ႏွင့္ အာဏာရွင္အရိုက္အရာခြဲတန္းအလွည့္ေမ်ာ္ စစ္မလႈိင္တစုက ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ တရားစီရင္ေရးအာဏာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာတို႕ကို ထင္သလိုသံုးၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အၾကမ္းဖက္ ၀ါဒႏွင့္ ရမ္းကားေနသည့္အျပင္ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းကို နားလွည့္ ပါးရိုက္လုပ္ကာသူတို႕ ပိုမိုအခိုင္အမာျဖစ္ေစမည့္ အေျခခံဥပေဒကို ဇြတ္အတင္း အတည္ျပဳ ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ဆက္လက္ ၍ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္သရဖူေဆာင္းမည့္ေျခလွမ္းကိုလည္း အထင္း သားျမင္သာေနပါသည္။သူတို႕စိတ္ႀကိဳက္ ေရးဆြဲထားၿပီးျဖစ္သည့္ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒအရ က်င္းပမည့္၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုသည္မွာ တရားမွ်တေစရန္ သူတို႕စစ္တပ္ႀကီးတခုလံုးေဘးထြက္ထိုင္ေပးကာ ကုလသမဂၢအမႉးျပဳေသာနိုင္ငံတကာႀကီးၾကပ္ေရးလက္သို႕ထိုးအပ္ကာ က်င္းပေစသည့္တိုင္ ျမန္မာျပည္သူတို႕အတြက္မည္သို႕မွထူးလာမည္မဟုတ္။၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒကိုျပန္လည္သံုးသပ္ျပင္ဆင္ရန္ ေတာင္းဆိုမႈဆိုသည္မွာလည္းကၽြဲပါးေစာင္းတီးသည္ကမွ ရြံ႕လူးခိုက္ႏွင့္ႀကံဳလွ်င္ စည္း၀ါး လိုက္သေယာင္ရွိဦးမည္။
သူကေတာ ့လူထု ဆႏၵခံယူပြဲႏွင့္ အတည္ျပဳခဲ့သည့္ အေျခခံ ဥပေဒကို ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီး မလုပ္ၾကရန္(၆၄) ႏွစ္ျပည့္ တပ္မေတာ္ေန႔ အခမ္းအနားတြင္ေျပာၾကားခဲ့ေသးသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ထိုစစ္အာဏာရွင္တို႕အားဖယ္ရွားျပစ္ေရးသာက်ေနာ္တို႕အတြက္ တခုတည္းေသာ အဓိက နည္းလမ္း ျဖစ္သည္။ အရင္းမွလွန္ အျမစ္မွတူးကာ ဖယ္ရွားႏိုင္မည္လား တစျခင္းတလြာျခင္းခြာ၍ ဖယ္ရွားႏိုင္မည္လား ဆိုသည္က အေျခအေနအေပၚတည္ပါမည္။
မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစအျခင္းျခင္းညီညြတ္မႈ နားလည္မႈ အေပးအယူမွ်ဖို႕ အေရးအလြန္ႀကီးသည္ကို က်ေနာ္တို႕အားလံုး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သေဘာေပါက္ဖို႕လိုက္နာက်င့္ႀကံဖို႕ နည္းလမ္းရွာေဆာင္ရြက္ဖို႕ ေနာက္ဆံုအေျခအေနကိုလည္းေရာက္ေနပါၿပီ။
ထိုစစ္အာဏာရွင္တို႕အားဖယ္ရွားျပစ္ေရးအတြက္ ၂၀၁၀ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆန္႕က်င္တားဆီးရမည္မွာ မလြဲမေသြ ျပဳလုပ္ရမည့္တိုက္ပြဲတရပ္ျဖစ္သည္။ခုအခ်ိန္မွာ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ဖုိ႔ တရားဝင္ ေၾကညာ ျပင္ဆင္လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ပါတီမ်ားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားလည္းရွိေနပါသည္။(နအဖ၏ လံရွဴးမ်ားစကားထဲထည့္မေျပာပါ)ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕ထဲမွာဘဲ ဆန္႕က်င္ဖက္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ျပႆနာတရပ္ကိုလည္းအက်ယ္ႀကီးကို ၾကားေနရပါတယ္။
က်ေနာ့အျမင္ကို ေျပာရရင္ေတာ့ဒါဟာဆန္႔က်င္ဖက္လမ္းႏွစ္ခုမဟုတ္ပါ။
ထိပ္တိုက္ျပႆနာတရပ္လည္းမဟုတ္ပါ။
လမ္းေၾကာင္းတခုထဲေပၚက ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္အလုပ္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။က်ေနာ္တို႕၂၀၁၀ေရြးေကာက္ပြဲကို တားဆီးဆန္႕က်င္တိုက္ပြဲ၀င္မႈ ေအာင္ျမင္တဲ႕အခါ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ေရးဆိုတာ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါ့အတြက္ဘာ့ေၾကာင့္က်ေနာ္တို႕ျခင္း အင္အားအပ်က္ခံျငင္းခံုဆန္႕က်င္ တြန္းတိုက္ ေနၾကမွာလဲ။တဆက္ထဲမွာဘဲ သေဘာသဘာ၀အရ တိုက္ပြဲဆိုတာ အႏိုင္အရံႈးရွိၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒကို က်ေနာ္တို႕ တခဲနက္ဆန္႕က်င္ခဲ႕ပါတယ္။ အရွိန္အဟုန္နဲ႕ “ဗုတ္ႏိုး” ခဲ့ပါတယ္။ နအဖက ေျဗာင္လိမ္ၿပီး ေျဗာင္ဘဲစားသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတိုက္ပြဲမွာ က်ေနာ္တို႕ အေမ်ာ္အျမင္ႀကီးႀကီး အေပးအယူ အခ်ိတ္အဆက္ ရွိရွိနဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ဖယ္ရွားျပစ္ေရးအဓိကရည္မွန္းခ်က္ကို မ်က္ေျချပတ္မခံဘဲ ခိုင္မာျပည့္စံုစြာတိုက္ပြဲ၀င္ဖို႕သာ ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။တနည္းအားျဖင့္ အျမစ္လွန္ေျခမႈန္းၾကပါမယ္။ တစစီခြါတလြာစီလွီးျဖတ္မဲ႕သူမ်ား အရံအသင့္ရွိေနပါေစ။ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုရန္ မသင့္ပါ(သ)လား။
အ႐ွည္တည္တန္႔မယ့္ဒီမို ကေရစီ အတြက္လိုအပ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈအရည္ အေသြးေတြကို႐ိုးသားမႈ႐ွိ႐ွိ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ႐ွိ႐ွိ တာ၀န္ခံမႈ႐ွိ႐ွိ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ျပင္ဆင္ထားရပါမယ္။ က်ေနာ္တို႕ဟာ အမ်ား စံုညီသေဘာထားက်ေအာင္ စည္း႐ံုးႏိုင္စြမ္း ႐ွိသူေတြ၊ သေဘာထားအျမင္ က်ယ္ျပန္႔ မွ်တ သူေတြျဖစ္ဖို႕လိုပါတယ္။ တရားမွ်တေရးကို ဦးထိပ္ပန္ၿပီးအမ်ား ျပည္သူအက်ဳိးစီးပြားကို ဦးစား ေပးလံုးပမ္းသူေတြ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါ့အျပင္ မတူညီတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ေတြကိုလည္း သေဘာထား ႀကီးႀကီး သည္းခံ ႏိုင္သူေတြျဖစ္ဖို႕ အျခားသူေတြရဲ႕ အယူအဆ ေျပာစကားေတြကို နာၾကားနားေထာင္ႏိုင္ဖို႕လည္းလိုပါမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခုရက္ပိုင္းအတြင္း သတင္းပရိတ္သတ္ေတြ သတင္းဌာနေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အသားေပး ဘေလာ့ဂါမ်ား အၾကား ေရပန္းစားခဲ႕တဲ့ “ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ” အမည္ျဖင့္ ပါတီတရပ္ ဖြဲ႕စည္းၿပီး လာမည့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ ပြဲတြင္ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပဳိင္မည့္သတင္းမ်ားကို နားေထာင္ ဖတ္ရႈ (ဂ်ီေတာ့လ္ခ္စသည္က)ေမးျမန္း ၾကားသိ ရသည္မ်ားမွ က်ေနာ္ သတိထားမိတဲ့ ကြဲလြဲမႈေလးတခ်ိဳ႕နဲ႕ ထြက္ၿပီးသတင္းမ်ားမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္ျပန္႕ မပါ ေသးတဲ့ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ၾကားသလို မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။
ကြဲလြဲမႈေလးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ (ဗီြအုိေအ ျမန္မာသတင္း16 September 2009) ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး ဦးသုေဝကုိ ဦးေက်ာ္ဇံသာ က ဆက္သြယ္ေမးျမန္း ေဆြးေႏြးတင္ျပထားရာမွာ ညီၫြတ္ေသာ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ - ျမန္မာျပည္ (United Democratic Party of Myanmar) နဲ႔ UDP ပါတီလို႕ ေျပာသြားတာၾကားလိုက္ရပီး တကယ္ပါတီရဲ႕အမည္မွန္က ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ လို႕ ၾကားသိရပါတယ္။
ေနာက္တခုက သတင္းေတြထဲမွာ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမား ႏွစ္ဦး၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလို႕ ၾကားသိရၿပီး အမွန္က ဒီပြဲကုိ ေက်ာင္းသား လူငယ္အဖြဲ႕ဆိုတာက စီစဥ္ၿပီး ဖိတ္ၾကားလို႕ ဦးသုေ၀ ဦး၀င္းႏိုင္တို႕ တက္ေရာက္ေျပာၾကားတာ လို႕ ၾကားသိရပါတယ္။( ဒါေပမဲ့ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ အာဏာပိုင္ထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ မယူခဲ့သျဖင့္ ဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္သည္ဟုဆုိကာ သတိေပး လက္မွတ္ေရးထုိးခိုင္းျခင္းခံရရာမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားလူငယ္အဖြဲ႕ရဲ႕ တာ၀န္ရွိသူေတြ ပါမပါမသိရပါ။) ေနာက္အနည္းငယ္ကြဲလြဲမႈကေတာ့ သတင္းမ်ားမွာ တက္ေရာက္သူ လူ၂၀ခန္႕လို႕ ဆိုေပမဲ့ တကယ္တက္ေရာက္သူ ၆၀ ေက်ာ္ရွိလို႕ ထိုင္စရာမေပးႏိုင္လို႕ နဲနဲအဆင္မေခ်ာျဖစ္သြားတာေတြ႕ရတယ္လို႕ ၾကားရပါတယ္။
ဆက္လက္ပီး အဲဒီပြဲမွာ ဦးသုေ၀ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ မိန္႕ခြန္းအျပည့္အစံုကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
(၁၄-၉-၀၉)ႏိုင္ငံေရးသမားေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ၊ ျပည္သူသို႔ ေျပာၾကားလိုေသာ သတင္းစကားႏွင့္ မည္သို႔ ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္သူတို႔ ေလ့လာသံုးသပ္ႏိုင္ရန္ ေပါင္းကူးေပးမည့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္အဖြဲ႕၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ၊ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဥကၠဌ ဦးသုေ၀ ေျပာၾကားေသာမိန္႔ခြန္း။
မဂၤလာပါခင္ဗ်ား၊ ဒါေလာက္မ်ားတဲ့ သတင္းဌာနပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါ ဘူး။ အခုလို ေတြ႕ရတာ အလြန္၀မ္းသာပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားက (၂၀၁၀) ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး က်ေနာ့္သေဘာထားကို ျပည္သူသို႔ ေျပာျပေပးပါလုိ႔ ဖိတ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္ပါ တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္အစိုးရဟာ အင္ဒိုနီးရွားကို အတုယူတာပါလုိ႔ တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ေတာင္အာဖရိကကို အတုယူ၊ လက္တင္အေမရိက၊ တ႐ုတ္ကို တုတာလုိ႔ ေျပာသံၾကားရပါတယ္။ က်ေနာ္ နားလည္ သေလာက္ေတာ့၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွအတုမခိုးပါဘူး။ သူတို႔ အေတြးအေခၚ၊ သူတို႔ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တာပါ။ မဆလမွ ဆင္းသက္လာတာျဖစ္လို႔၊ မဆလ နည္းဟန္ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ မတူတာက စီးပြားေရး စနစ္ေလာက္ပါပဲ။ ဒီေခတ္စီးပြားေရးဟာ တစ္ပါတီအာဏာရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္အာဏာရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အာဏာရွင္ ေတြအားလံုးလိုလို၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးၾကတယ္။ မေျပာင္းရင္ ေခတ္ေနာက္က်မွာ က်န္ရစ္ခဲ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလဲ ေျပာင္းကိုေျပာင္းရပါတယ္။ ေျပာင္းတဲ့ အတြက္လဲ အားလံုး စီးပြားေရးတိုးတက္လာၾကပါတယ္။ စနစ္တက် လိမ္လိမ္မာမာ လုပ္တတ္သူေတြက ပိုတိုးတက္တာေပါ့။ တစ္ကမၻာလံုး ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္းဆိုေတာ့၊ တစ္ကမၻာလံုးဆက္သြယ္ၿပီး
ရင္းႏွီးႁမွဳပ္ႏွံၾကတယ္။ ေရာင္းတယ္၊ ၀ယ္တယ္ စုေပါင္း လုပ္ၾကေတာ့၊ အနည္းဆံုး အထိုက္အေလ်ာက္ စီးပြားျဖစ္ၾကတာဘဲ။ အဲဒီ အာဏာရွင္ေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ ကိုသာ လက္မလႊတ္ၾကေသးတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဒီမိုကေရစီမဟုတ္တဲ့ အဓမၼ၀ါဒီအစိုးရေတြဟာ၊ ျပည္သူေတြကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ေနရာမွာ တူၾကေတာ့၊ သူ႔ႏုိင္ငံကို ငါအတုယူသလုိလို၊ ငါ့ႏိုင္ငံကို သူအတုယူသလုိလို ထင္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံသမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ၊ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံနဲ႔ ခပ္မ်ားမ်ားတူတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေျပာပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီအျဖစ္၊ ႏွစ္(၁၀၀)ေက်ာ္ေနခဲ့ရသလို၊ အင္ဒိုနီးရွား ႏိုင္ငံလဲ၊ ဒတ္ခ်္တိုိ႔ရဲ႕ ကိုလိုနီအျဖစ္ အႏွစ္(၃၀၀)ေက်ာ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရည္ရြယ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းတို႔၊ ၿဗိတိသွ်အစိုးရကို အံတုဆန္႔က်င္ခဲ့သလို၊ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ၊ အင္ဒိုနီးရွားမွာ အသက္(၂၆)ႏွစ္ရြယ္ ဆိုကာႏိုက၊ အင္ဒိုနီးရွားအမ်ိဳးသားေရးပါတီကို ေထာင္ၿပီး၊ ဒတ္ခ်္အစိုးရကို အံတုပါတယ္။ အဖမ္းခံရတယ္။ သူ႔ေၾကြး ေၾကာ္သံက ဒို႔ႏိုင္ငံ၊ ဒို႔လူမ်ိဳး၊ ဒို႔ဘာသာစကား။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဂ်ပန္ေတြ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္သလို၊ အင္ဒိုနီးရွားကိုလဲ ဂ်ပန္ ေတြ သိမ္းပိုက္လုိက္ပါတယ္။ အင္ဒုိနီးရွင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို စစ္တပ္ထဲအတင္းသြင္းၿပီး အေရွ႕ေတာင္ အာရွ စစ္ပြဲေတြအတြက္ ေခၚသြားတာ ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ေသေၾကေပ်ာက္ဆံုးကုန္တယ္။ ဂ်ပန္ကို အင္ဒိုိနီးရွားလူထုအခြန္ ေတာ္ေတြေပးရတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားအလံလဲ မေထာင္ရဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းလဲ ဆိုခြင့္မေပးဘူး။ (၁၉၄၅)ခုႏွစ္ ဂ်ပန္လက္နက္ခ်ေတာ့၊ ဆိုကာႏိုနဲ႔ ဟာတာတုိ႔က အင္ဒိုနီးရွားလြတ္လပ္ေရးကို ေၾကညာ လိုက္တယ္။ သို႔ေသာ္ ကိုလိုနီအရွင္ေဟာင္း၊ ဒတ္ခ်္ေရာက္လာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဒတ္ခ်္အစိုးရကို ဆက္ေတာ္လွန္ ေတာ့၊ (၁၉၄၉)ခုႏွစ္မွာ လြတ္လပ္ေရးရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ (၁၉၅၉)ႏွစ္ထိ (၁၀)ႏွစ္ၾကာတယ္။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အသံုးျပဳရာမွာ အေတြ႕အၾကံဳ ရင့္က်က္ျခင္းမရွိေသး တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေခါင္းေဆာင္တဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ဆိုကာႏိုရဲ႕ ၀ါဒက အေနာက္ႏိုင္ငံနယ္ခ်ဲ႕ကို တိုက္ခဲ့သူပီပီ၊ အေနာက္ဆန္႔က်င္ေရး၀ါဒျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔မိန္႔ခြန္းတစ္ခုမွာ အေမရိကန္ကို ရည္ရြယ္ၿပီး ါသ အသ ့ငူူ တငအ့ ပသကမ ေငိ…လို႔ေျပာခဲ့တယ္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ ေတာ္လွန္ေရးမွေပါက္ဖြားလာခဲ့သလုိဘဲ၊ အင္ဒိုနီးရွားတပ္မေတာ္လဲ ေတာ္လွန္ေရးမွ ေပါက္ဖြားတာျဖစ္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအစိုးရအဖြဲ႕ေတြမွာ ပါၾကတယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက တပ္မေတာ္မွာ ဆက္လက္ ဦးေဆာင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ လုပ္ေဖာ္လုပ္ဖက္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္အရ၊ တပ္ဟာ အေရး မပါတဲ့ေနရာ ေရာက္ေနတယ္။ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဟာ အရပ္သားျဖစ္လို႔၊ တပ္အေရာင္ေမွးမွိန္ေနတဲ့အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက မေက်နပ္ဖူးေပါ့။ အင္ဒိုနီးရွားအစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး (၁၀)ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ၊ ထိထိေရာက္ေရာက္မေအာင္ ျမင္ေတာ့ ဆုိကာႏိုက ပÍၥသီလဆိုတဲ့ ါကငိနိ ိနာသခမေခပ စနစ္ကို ခ်မွတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြအားလံုး အစိုးရၾသဇာေအာက္မွာ ထားလိုက္တာေပါ့။ စစ္တပ္ကလဲ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုၿပီး လႊတ္ေတာ္မွာ ၁^၃ ပုံ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမွာ ၁^၅ ပံု၊ အထက္ဆံုးအဖြဲ႕မွ ေအာက္ေက်းရြာအထိ၀င္ပါတယ္။ အဲဟိုတုန္းက ဆိုကာႏိုရဲ႕အားဟာ စစ္တပ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ မူဆလင္ဘာသာေရးအဖြဲ႕ေတြနဲ႔၊ ႏိုင္ငံသား တ႐ုတ္စီးပြားေရးသမားေတြျဖစ္တယ္။ ဆိုကာႏိုဆိုတာက အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံရဲ႕သူရဲေကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီး၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးဆိုၿပီး ၾကည္ၫိုေလးစားျခင္းခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆုိကာႏိုဟာ အေျပာအေဟာေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာ ကမၻာ့ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္စာရင္း၀င္ျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္လဲ ေလာကမွာ အေျခအေနတြက အၿမဲေျပာင္းေနပါတယ္။ ကံဇာတာက်လာၿပီဆုိရင္ မေကာင္း က်ိဳးေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာဘဲ။ ဆိုကာႏိုရဲ႕ အားတစ္ခုျဖစ္တဲ့ မူဆလင္ဘာသာေရးအဖြဲ႕ေတြက အင္ဒိုနီးရွားကို အစၥလာမ္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ေၾကညာဖို႔လုပ္တယ္။ အဲဒါကို စစ္တပ္နဲ႔ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက လက္မခံဘူး။ တစ္ခါ စီးပြားေရးသမားမွာ ဘယ္လုိျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ အစိုးရက စီးပြားေရးကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားတယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ တ႐ုတ္စီးပြားေရးသမားေတြကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအားလုံုးခ်ေပးၿပီး ေ၀စားၾကတယ္။ ဆိုကာႏိုရဲ႕ အနီးကပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး(၂)ေယာက္ဆုိရင္ စီးပြားေရးဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြလို႔ ထင္ရွားတယ္။ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီး ႁမွဳပ္ႏွံမႈဆိုပါေတာ့ အရင္းအႏွီးက (၁၀၀)ပို႔လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ တ႐ုတ္ကုန္သည္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ ရွယ္ရာထည့္ေပးထားရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေရာ၊ တ႐ုတ္ကုန္သည္ႀကီးေတြပါ အလြန္ခ်မ္းသာကုန္တယ္။ လူထုႀကီးကေတာ့ စားရမယ့္၊ ေသာက္ရမယ့္၊ ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရေတာ့ မေက် မနပ္ျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္နဲ႔အင္ဒိုနီးရွင္းလူမ်ိဳးေရး ပဋိပကၡျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဘန္ဒြန္းမွာ တ႐ုတ္ဆုိင္နဲ႔ အိမ္ေတြ (၁၅၀၀) ေလာက္ ပ်က္စီးသြားေအာင္ဖ်က္ဆီးခံရပါတယ္။ တစ္ခါ စစ္တပ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက အက်င့္ပ်က္ၿပီး ခ်မ္းသာေနေတာ့ တပ္နာမည္ပ်က္တယ္။ ႏုိင္ငံ တိုးတက္မႈ ေႏွာင့္ေႏွးေစတယ္ဆိုၿပီး စစ္ဗိုလ္ငယ္ေတြက ေတာ္လွန္ၾကတယ္။ သူပုန္အစိုးရလို႔ ေၾကညာၿပီး၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ျပန္ေပးဆြဲတယ္။ သတ္ပစ္ၾကတယ္။ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ အမ်ားအသတ္ခံရတယ္။ ေနာက္ဆံုး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကိုပါ ျပန္ေပးဆြဲသြားတယ္။ က်န္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ေ႐ွ႕တန္းမထြက္ရဲၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အထူးတပ္ရဲ႕ဗ်ဴဟာမွဴးေလး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ဆိုဟာတို ေရွ႕တန္းထြက္ၿပီး တပ္ကို စည္း႐ုံုးတယ္။ ေရတပ္၊ ရဲတပ္ တို႔ကိုလဲ သူ႔လက္ေအာက္မွာ ထားလိုက္တယ္။ ဆိုကာႏုိရဲ႕ ါကငိနိ ိနာသခမေခပ နဲ႔ ပူးတြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔ကို အခြင့္အေရး ယူၿပီး အရပ္သားေတြေနရာမွာ တပ္နဲ႔အစားထုိး တိုးခ်ဲ႕ ဖြဲ႕စည္းလိုက္တယ္။ ဒီလို အေျခအေနေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက အာဏာသိမ္းဖို႕ ႀကံတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ ႐ုရွား-တ႐ုတ္ၿပီးရင္ ကမၻာမွာ အင္အားအႀကီးဆံုးပါ။ ေကဒါ (၃)သိန္းနဲ႔ ပါတီ၀င္ (၂)သန္းေက်ာ္ရွိတယ္။ အာဏာသိမ္းဖို႔ ႀကံတယ္ဆိုတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဆိုဟာတုိရဲ႕ စစ္တပ္ရယ္၊ ျပည္သူ႔စစ္လို႔ ေခၚရမလားမသိ၊ အရပ္သားလက္နက္ကိုင္ေတြက ရက္ရက္စက္စက္ အစုအၿပံဳလိုက္ သတ္ပစ္လုိက္တာ (၁)သန္း ေက်ာ္ေသတယ္ လို႔ဆုိတယ္။ ဆိုဟာတိုက ဆိုကာႏိုိနဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွ ဖယ္ရွား ပစ္ေၾကာင္း ေၾကညာခုိင္းတယ္။ ဆိုကာႏိုဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ဖခင္၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးဆိုေတာ့ မာနရွိမွာေပါ့။ သူ႔ကို ေထာက္ခံတဲ့ ပါတီလဲျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ဘယ္ေၾကညာမွာလဲ။ ဒါနဲ႔ ဆိုကာႏိုကုိ ဖမ္းဆီးလုိက္ ပါတယ္။ အရင္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးဟာ ေသတဲ့အထိ မထင္မရွားနဲ႔ ေနသြားရရွာတယ္။ ဆုိဟာတိုက (၁၉၆၅)ခုႏွစ္မွာ သမၼတအာဏာယူၿပီး အာဏာကို ခုိင္မာေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ တစ္မိန္႔ တစ္အာဏာစနစ္ကို ထူေထာင္တယ္။ တပ္ထဲမွာ သစၥာရွိတဲ့လူေတြကိုသာထားၿပီး သူ႔အမိန္႔ မတည္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ ကို သံအမတ္ခန္႔တဲ့လူ ခန္႔တယ္။ ရာထူးခ်တယ္၊ ေရႊ႕တယ္။ ျဖဳတ္တဲ့လူ ျဖဳတ္တယ္။ တပ္နဲ႔ ေ၀းေအာင္ ထားတယ္။ စီးပြားေရးကိုလဲ သူ႔လူေတြနဲ႔၊ သားသမီးအမ်ိဳးေတြလက္ထဲမွာ ထားတယ္။ ဂုိကာ ပါတီမွာလဲ သူ႔လူေတြပဲ ခန္႔တယ္။ လႊတ္ေတာ္မွာ အတိုက္အခံမရွိရဘူး။ ဆိုဟာတိုရဲ႕ လမ္းစဥ္ကို နားလည္ေအာင္ဆိုၿပီး တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြ၊ ဆရာေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြ အားလံုးမြမ္းမံသင္တန္းတက္ၾကရတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲကို (၅)ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ က်င္းပေပးပါရဲ႕။ လူထုေထာက္ခံတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီကို အမ်ိဳးမ်ဳိး ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီ(၁၇)ခု မိမိပါတီ၀င္ေတြကိုယ္တိုင္က ဖ်က္သိမ္းပစ္ေအာင္ ဖိအားေတြေပးတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာကိုေတာင္ မေကာင္းတဲ့ အဓိပၸါယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပစ္တယ္။ အားလံုးကိုလဲ သူသံသယရိွတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ပိုင္ေအာင္လုပ္လုပ္၊ ကံတတ္တဲ့အခ်ိန္ ကံက်တဲ့အခ်ိန္ရွိတယ္။ ျပႆနာေပၚခ်င္ေတာ့ စီးပြားေရး ကလဲ က်တယ္။ ဆန္အထြက္ကလဲ ေလ်ာ့သြားတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကလဲ တက္တယ္။ သတင္းစာ(၁၂)ေစာင္ကိုလဲ ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ျပည္သူရာေပါင္းမ်ားစြာကိုလဲ ဖမ္းလိုက္တယ္။ (၁၉၉၈) တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသား (၄)ေယာက္ကို ပစ္သတ္လိုက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြအံု ၾကၿြပီး ဆႏၵျပၾကတယ္။ စစ္တပ္ကို ႏွိမ္ခုိင္း ေပမယ့္ တပ္ကေက်ာင္းသားေတြကို စာနာၿပီး ေရွာင္သြားတယ္။ ဆိုကာႏိုကို ဆန္႔က်င္ခဲ့စဥ္က ဆိုဟာတို အသံုးျပဳခဲ့ တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကပဲ ေက်ာင္းသားေတြကို အားေပးအားေႁမွာက္ျပဳေနတယ္။ ဆိုဟာတို က်ခ်ိန္ေရာက္လာၿပီျဖစ္လို႔၊ စစ္တပ္အပါအ၀င္ လူတန္းစားအသီးသီးက ဆန္႔က်င္ၾကတယ္။ ဆိုဟာတိုက ႏိုင္ငံျပဳျပင္ေရးေတြ လုပ္ေပးပါမယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲအသစ္လဲ က်င္းပေပးပါမယ္။ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ သူလဲ အေရြးမခံေတာ့ဘူးလို႔ ေၾကညာပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မယံုေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆိုဟာတိုက အစိုးရအဖြဲ႕သစ္ကို ဖြဲ႕တယ္။ သူခန္႔လိုက္တဲ့ ၀န္ႀကီးေတြ၊ စစ္ဗိုလ္ေတြက အစ၊ ဘယ္သူမွ လက္မခံၾကဘူး။ ႏႈတ္ထြက္လိုက္ၾကတယ္။ ကက္ဘိနက္ မွာ ဆိုဟာတိုတစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ အရင္တုန္းက ဆိုဟာတိုနားမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ဆိုဟာတိုေကြၽးေမြးထူေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ လူေတြအားလံုး၊ ဆိုဟာတို အနားက ဖယ္ခြာသြားကုန္ၾကပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္အႀကီးအက်ယ္က်သြားတဲ့ ဆိုဟာတိုဟာ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ သမၼတ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒုသမၼတ ဟာဘီဘီက သမၼတရာထူးတက္ယူၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအားလံုးလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေတြရလာတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြလဲ အသီးသီး ေပၚလာၾကတယ္။ ဒီမိုကေရစီလမ္းေပၚျပန္ေရာက္တယ္ဆိုုပါေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဒီမိုကေရစီအသီးအပြင့္ေတြ သီးပြင့္ လာၿပီး ျပည္သူေတြစားသံုးႏိုင္ဖို႔က ျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားယူရအံုးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္စနစ္မွ ဒီမိုကေရစီစနစ္သို႔ အေျပာင္းအလဲဟာ၊ ေရွာေရွာ႐ႈ႐ႈ၊ လြယ္လြယ္ကူကူမဟုတ္ပါဘူး။ အေ႐ွ႕ဥေရာပ၊ လက္တင္အေမရိက၊ အင္ဒိုနီးရွား အပါအ၀င္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားအရ ျပည္သူေတြလိုခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ခ်က္ခ်င္းရဖို႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကဲ..က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ဆက္ေျပာပါမယ္။ စစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ အႏွစ္(၂၀) ရွိသြားပါၿပီ။ ျပည္သူကၿငီးေငြ႕ေနပါၿပီ။ အစိုးရေပၚလစီကလဲ မိမိအာဏာတည္ၿမဲေရး ေပၚလစီ ျဖစ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ျပည္သူေတြ တကယ္ႀကိဳးစားႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြမရွိ။ တကယ္ အကူအညီ ရႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္မႈကမရွိ၊ အကူအညီကမရ။ ရန္ျဖစ္တဲ့ ေပၚလစီျဖစ္ေနတယ္။ ျပည္သူေတြ အလုပ္ အကိုင္ရရွိဖို႔၊ စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ၾကမႈကင္းဖို႔၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ျပည့္စံုဖို႔၊ ျပည္သူေတြက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲကို တကယ္လိုခ်င္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ အေျပာင္းအလဲကို ေတာင့္တေနခ်ိန္မွာ အစိုးရက (၂၀၁၀) ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးမယ္လို႔ ေၾကညာတယ္။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲနည္းအားျဖင့္၊ ႏုိင္ငံနဲ႔ျပည္သူတို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ တစ္စံုတစ္ခု အက်ိဳးျပဳႏုိင္လိမ့္ မယ္လို႔ ယူဆၿပီး၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပါ၀င္ႏိုင္ဖို႔ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကို ဖြဲ႕စည္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ေရးရည္ရြယ္ခ်က္က အဓိက(၂)ခ်က္ပဲ က်ေနာ္တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ပထမအခ်က္က တိုင္းျပည္မွာ ယိုယြင္းပ်က္စီး ေနတာဟူသမွ်ကိို ထိထိေရာက္ေရာက္ျပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႔။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္နည္းနည္းခ်ဲ႕ၿပီး ေျပာပါမယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ ျပႆနာေတြအေပၚ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကခ်ည့္ သေဘာထားေတြထုတ္ထုတ္ၿပီး ေျပာေနၾကတယ္။ ျပည္သူေတြ ေျပာမယ့္အသံကိုလဲ က်ေနာ္တို႔ အေလးထားရမယ္။ ကိုယ္ကသာေျပာၿပီး ျပည္သူကို ခ်န္ထားရင္ အဲဒါ ဒီမိုကေရစီမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီမိုကေရစီလို႔ တစာစာေအာ္ေနေပမယ့္ လက္ေတြ႕အလုပ္က ဒီမိုကေရစီဆန္ရမယ္။ အေျပာတစ္မ်ဳိး၊ အလုပ္တစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ့္အက်ိဳးခ်ည့္ပဲၾကည့္ၿပီး ျပည္သူ႔အက်ိဳးဘက္ကစဥ္းစားမေပးရင္ မမွန္ဘူး။ ျပည္သူ႔ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းဟာ ေရြးေကာက္ပြဲဘဲ။ က်ေနာ္ ရွင္းျပပါမယ္။ (၁၉၉၀)ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက မဲဆႏၵေပးခဲ့တဲ့သူေတြရယ္၊ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲ တုန္းက အသက္မျပည့္လို႔ မဲမေပးလိုက္ရသူေတြဆိုၿပီး ၂ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ကိုးဆယ္ခုႏွစ္မဲေပးစဥ္ အသက္ ၃၀-၄၀ ရွိတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အခု (၂၀၁၀)မွာ အသက္ ၅၀-၆၀ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ မဲေပးခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီအႏွစ္(၂၀)အတြင္းမွာ သူတို႔ေတြ႕ႀကံဳခံစားရတဲ့ အေျခအေနေပၚမွာ သူတို႔သေဘာထားေတြ ေျပာဖို႔လုိတယ္။ ေျပာခြင့္ေပးရမယ္။ အမွန္ ကေတာ့ (၄)ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ သူတို႔သေဘာထားေတြ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ေပးရမွာပါ။ သူတို႔သေဘာထားေတြဟာ အေျခအေန ေျပာင္းသလို၊ ေျပာင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔လက္ရွိ သေဘာထားေျပာခြင့္ေပးရမယ္။ ဟိုအႏွစ္ (၂၀)တုန္းက သေဘာထားကို တသမတ္တည္း၊ ေလွနံဒါးထစ္ မွတ္လို႔မရဘူး။ တစ္ခါ (၁၉၉၀)ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြတုန္းက အသက္မျပည့္လို႔ မဲမေပးႏိုင္ခဲ့သူေတြ၊ ဥပမာ-အသက္(၁၆-၁၇)ႏွစ္ လူငယ္ေတြဟာ အခု(၄၀)နားေရာက္ကုန္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔လို အင္မတန္တက္ၾကြတဲ့ သက္တန္းအရြယ္ ေတြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံလူဦးေရရဲ႕ ထက္၀က္ေလာက္ရွိတယ္။ လူဦးေရ (၅၆)သန္းဆိုရင္ သူတို႔(၂၈)သန္းရွိတာေပါ့။ အဲဒီ(၂၈)သန္းေသာတက္ၾကြတဲ့ အရြယ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခြင့္ ေပးရမယ္။ အဲဒီ လူငယ္လူရြယ္ေတြကို ေျပာခြင့္မေပးဘဲ ငါပဲေျပာမယ္၊ ငါ့ပါတီပဲေျပာမယ္ လုပ္ေနရင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ မအပ္စပ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတဲ့ တံခါးေပါက္က မဲေပးခြင့္ရွိတဲ့ ျပည္သူေတြအားလံုး ၀င္ၾကပါေစ။ ၀င္ႏိုင္ ေအာင္ ေရြးေကာက္ပဲြကို က်ေနာ္တို႔ႀကိဳဆိုရမယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ တရားမွ်တမႈရွိတာ မရွိတာ ေနာက္တစ္ပိုင္း။ အဲဒါကို ႏိုင္ငံေရးပါတီကခ်ည္း စဥ္းစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူကလဲ စဥ္းစားရမယ္။ ဆံုးျဖတ္ရမယ္။ ေရြးေကာက္ပဲြဟာ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးနဲ႔ ဆုိင္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ တရားမွ်တေအာင္ ျပည္သူေတြကလဲ အမ်ားႀကီးပံ့ပိုးႏိုင္တယ္။ မတရားတာေတြ၊ မသမာတာေတြကို ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး ကန္႔ကြက္ရမယ္။ တားဆီးရမယ္။ အဟန္႔အတားမလုပ္ရင္ မတရားလုပ္မယ့္ သူေတြက လုပ္သြား မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ၿပီးလုပ္ရပါမယ္။ သူမ်ားလုပ္ေပးလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ႏို႔သက္ခံယူဖို႔ ေစာင့္မေနပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ္ဆိုတာ၊ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေရးအတြက္ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ဖို႔ ၀င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ခ်ည္းလုပ္ရင္ က်ေနာ္တို႔ လုပ္သေလာက္ပဲရမွာေပါ့။ ျပည္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္လုပ္မွ ဒီမိုကေရစီ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးကို ရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ထပ္ေျပာပါမယ္။ ဒီကာလမွာ ျပည္သူေတြ ေတြေ၀မေနပါနဲ႔ေတာ့။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ကိုယ္တိုင္တက္တက္ၾကြၾကြ မဲေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီကို မဲေပးပါ။ အဲဒါ တိုက္႐ိုက္အက်ဆံုးေျပာတာပါ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ၾသဂုတ္လ(၃၀) ရက္ ငါးႀကိမ္ေျမာက္အစီးအေ၀း
ဥကၠဌ ဦးသုေ၀(အလယ္) အလုပ္အမႈေဆာင္ ဒုဥကၠဌ ဦးရဲထြန္း(၀ဲ) ဒုဥကၠဌ ဦးဘတင့္ေဆြ(ယာ)
(မ်က္မွန္ႏွင့္ ပု၀ါခ်ထားသူ)ေဒၚသန္းသန္းႏု ႏွင့္၀ဲဖက္ကပ္လ်က္ထိုင္ေနသူမွာ ဦးၿငိမ္းျဖစ္သည္။
ေဒၚေနရီဗေဆြ (ဓါတ္ပံု၏ယာစြန္ )
အမွတ္(၆) ဦး၀ိဇၹာလမ္း၊ ေရေက်ာ္ရပ္ ပုဇြန္ေတာင္ၿမိဳနယ္ရွိ စုရပ္အိမ္တြင္ စက္တင္ဘာလ (၁၆)ရက္ေန႕က
ျပဳလုပ္သည့္ဆြမ္းကပ္အလွဴ။
ကိုေနမ်ိဳးေ၀ စုေဆာင္းေပးထားေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္မည္ ဆိုသူတို႔၏ ဆက္သြယ္ရန္ ဖုန္းနံပတ္မ်ား
1. ဦးကိုကို 064-50410 / 09-2165036
2. ဦးကိုကိုႏိုင္ 01-580480
3. ဦးေက်ာ္စိုးလင္း 01-244924
4. ဦးခင္ေမာင္ေထြး တဆင့္ 064-24751
5. ဦးစိုးၾကြယ္ တဆင့္ 01-629463
6. ဦးညိဳမင္းလြင္ 01-578503
7. ဦးညြန္႔ေမာင္ 01-244924
8. ဦးေဌး၀င္း တဆင့္ 01-710553
9. ဦးတင္ေမာင္ေအး 01-243633 / 09-503452
10. ဦးတင္လွ တဆင့္ 01-593259
11. ဦးတင္ဟန္ တဆင့္ 064-24751
12. ေဒၚနန္းေရႊႀကာ တဆင့္ 02-57618 / 02-57109
13. ဦးေနမ်ိဳးေ၀ 09-8610719
14. ဦးမ်ိဳးခိုင္ တဆင့္ 01-611272 / 01-610083
15. ဦးၿမင့္ေအာင္ 01-645001
16. ဦးရဲမင္း တဆင့္ 02-57618 / 02-57109
17. ဦးလွၿမင့္ 068-21398
18. ဦး၀င္းေဇာ္ 064-24259 / 09-2201141
19. ဦးသန္းမင္းစိုး တဆင့္ 01-291375
20. ဦးသန္းေအး တဆင့္ 09-8590990
21. ဦးသိန္းတင္ေအာင္ 01-682581
22. ဦးအုန္းလြင္ 01-296693 / 09-5197648
23. ဦးေအာင္ဘြား 01-296693 / 09-5197648
24. ဦးေအာင္မ်ိဳးဥိး 01-500610
25. ဦးေအာင္သန္းတင့္ တဆင့္ 063-50642
26. ဦးေက်ာ္ၿမင့္ 09-5333193
27. ဦးသုေ၀ 09-5084963
28. ဦးႀကည္၀င္း 01-637076
29. ဦးရဲထြန္း ( အငယ္ ) 01-556554
30. ဦးသိန္းႀကည္ 063-50641
31. ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ 01-504882 / 01-505307
32. ဦးလွသိန္း 01-504882
33. ဦးၿငိမ္းေမာင္ 01-504882
34. ဦးရဲထြန္း ( အႀကီး ) 09-5185511 / 01-538669
35. ဦးတင္ထြန္းေမာင္ 01-540987
36. ဦးေဌး 09-8534539
37. ဦးေရႊအံုး 01-510541 /01-510764
38. ဦးတင္အံုး တဆင့္ 01-662461
39. ဦးတင္၀င္း 045-48321
40. ဦးဘိုေမာင္း တဆင့္ 01-553869
41. ဦးမ်ိဳးသန္႔ တဆင့္ 09-6570445
42. ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေက်ာ္ၿငိမ္း 09-5161173
43. ဦးတင္စိုး 01-504882
Posts
