ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေလာကႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း-FROM "Tom Brown"

လက္ရွိ ျမန္မာျပည္စာနယ္ဇင္းေလာက ဖိႏွိပ္ခံရမႈႏွင့္ ယခင္စာနယ္ဇင္းေလာက
အေျခအေနကြာျခားခ်က္မ်ား၊ မီဒီယာ၏ အခန္းက႑ အေရးပါပံုတို႔ကို
ဧရာဝတီမဂၢဇင္းက သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္အား ေမးျမန္း၍ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။


ဦးဝင္းတင္ (ဓာတ္ပုံ - ျမတ္မိုးေမာင္)
ေမး။ ။ အက္ရွင္တိုင္းမ္စ္ဆိုတဲ့ ျပည္တြင္းထုတ္ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ
ဆရာ့ အေၾကာင္း တပုိဒ္ပါလို႔ အပိတ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္။ အဲဒီေပၚမွာ ဘာေျပာခ်င္
လဲဆရာ။

ေျဖ။ ။ သူတို႔ (အာဏာပိုင္ေတြ) က ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး
ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖို႔ကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔။ တလ ပိတ္မယ္၊ ၂ လပိတ္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး၊
ဒီဟာ လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ တျခားလူေတြကိုပါခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီးျဖစ္သြားတယ္
ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္ၾကတာပဲဗ်။ ဒါက စာေစာင္တေစာင္ခ်င္းစီကို ပိတ္တာ။
ေနာက္တခုကေတာ့ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ကို တားျမစ္ထားတယ္ ဆိုတာကို ျပတာ။
ဒီဟာနဲ႔ ပတ္သက္တာကေတာ့ ႀကံဳေနရမွာပဲ။ ႀကံဳလည္းႀကံဳခဲ့ရတာပါပဲ။

ေမး။ ။ မ ဆ လ ေခတ္မွာ ဆရာသတင္းစာ အယ္ဒီတာလုပ္တုန္းကနဲ႔ ခုနဲ႔
စိစစ္ေရး ကိစၥေတြ၊ သတင္းစာ ေလာကေတြနဲ႔ ဘယ္လိုကြာဟလဲ ေျပာပါဦး။

ေျဖ။ ။ မကြာပါဘူး။ တူတူပါပဲ။ မထူးပါဘူး။ ဒီခ်ိန္မွာစာေစာင္ ၂
ေစာင္ကို ပိတ္တယ္။ မဆလ ေခတ္တုန္းက စာေစာင္ ေတြ အားလံုးပိတ္ပစ္ခဲ့တာပဲ။
ေနာက္တခါ စီးပြားေရးအရ ညစ္တာတို႔ တခုခ်င္း စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ကို
ပိတ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ သီးျခား လုပ္ေဆာင္မႈေတြ မတူေပမယ့္ မ်က္စိပိတ္
နားပိတ္ေအာင္ လုပ္ထားတာကေတာ့ ဦးတည္ခ်က္က ဘာမွ မကြာဘူး။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ စာနယ္ဇင္းေတြအေနနဲ႔ ႐ုန္းကန္ရမယ္။ အခ်င္းခ်င္း
ညႇိလုပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တေစာင္ခ်င္းစီပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငံု႔ခံေနတာမ်ိဳး
မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေၾကာင္းအရာ တခုခ်င္းစီေပၚမွာ ႐ုန္းကန္မႈ
ရွိရမယ္။ အဲလိုပဲ က်ေနာ္က ယူဆတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သတင္းစာေတြ မလုပ္ႏို္င္ေတာ့ဘူး။ သတင္းစာက မ်ားမ်ားလုပ္ရတယ္၊
ျမန္ျမန္ လုပ္ရတယ္၊ က်ယ္က်ယ္ လုပ္ရတယ္။ က်ုယ္က်ယ္ လုပ္ရတယ္ ဆိုတာက
ေတာေရာ၊ ၿမိဳ႕ေရာ၊ ကမၻာေရာ၊ ျမန္မာေရာ။ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈ
ေရးေတြ လုပ္ရတယ္။ မ်ားမ်ားလုပ္ရမယ္ဆိုတာက အေၾကာင္းအရာ မ်ားႏိုင္သမွ်
မ်ားေအာင္ ထည့္ရတယ္၊ စံုႏိုင္သေလာက္ စံုေအာင္ လူမႈဘဝကို
လႊမ္းၿခံဳႏိုင္ေအာင္ အဲလိုေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျမန္ျမန္လုပ္ရတယ္။ အရင္ေခတ္ကဆို
တယ္လီဖုန္းေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ၾကားက ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ဒီဟာေတြေလာက္ကို
က်ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခု ဂ်ာနယ္ေတြ ႀကိဳးစားၾကတယ္ ေကာင္းပါတယ္။
မွားၾကတာေတြ ရွိမွာပဲ။ မွားပါေစ။ အေရးမႀကီးပါဘူး။ မွားတယ္ မွန္တယ္ဆိုတာ
တေခတ္နဲ႔ တေခတ္ စံခ်င္းမွမတူတာ။ မွားတာကို ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုပါဘူး။

တခုပဲ ေဝဖန္ခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ရုန္းကန္တာနည္းနည္း နည္းတယ္ထင္တယ္ဗ်။
က်ေနာ္တို႔ တုန္းကလည္း ဖိႏွိပ္မႈက အတူတူပဲ။ မထူးဘူး။ ဒီေခတ္မွာ
ဖိႏွိပ္ခံရတာလည္း တူတူပဲ မထူးဘူးဗ်။ တခ်ိဳ႕ကထင္ၾကတယ္ ဒီေခတ္မွာမွ
ပိုဖိႏွိပ္ခံရတယ္ လုိ႔ … ။ အဲဒါမဟုတ္ဘူး။ တူတူပါပဲ။ သူတို႔မႀကိဳက္တာ
တခုခု လုပ္မိရင္၊ ပါလာရင္ ဘယ္ေခတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိတ္ပစ္တာပဲေလ။
ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈက ဒီလိုပဲ ရွိေနမွာပဲ။ အဲဒီၾကားကေန
႐ုန္းကန္ၾကရလိမ့္မယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ဘာဥပမာ ျပခ်င္လဲဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္က
ကာတြန္းဆရာေတြကို မိန္႔ခြန္းတခုေျပာ ရတယ္။ အဲဒါေလး ေျပာခ်င္တယ္။
အဲဒီတုန္းက သူတို႔ကို ခင္ဗ်ားတို႔ ကာတြန္းေတြ သိပ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေရးတာေတြ
လည္း ေျပာင္ေျမာက္တယ္ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ငံု႔ခံေနၾကတာေလးေတြ
ရွိတယ္။ ဒီလိုေရးလို႔မရရင္ ဟိုလိုေလးလွည့္ ေရးရမယ္။ ဥပမာေျပာရရင္
အဲဒီတုန္းက တိရစၦာန္႐ံုမွာ ကေလးတေယာက္ က်ားကိုက္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီသတင္းကို
ထည့္လို႔ မရဘူး။ ဘယ္လိုမွကို ထည့္ခြင့္ မေပးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာ
က်ေနာ္တို႔ အနည္းဆံုးငံု႔မခံဘူးဆိုတာ ျပခ်င္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ ေတာ့
အဲဒီေန႔မွာ ႏိုင္ငံျခား သတင္းတပုဒ္က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဝင္လာတယ္။
ျခေသၤ့ကိုက္တဲ့သတင္းဗ်။ အဲဒါကို မ်က္ႏွာဖံုးမွာ အႀကီးႀကီး ထည့္လိုက္တယ္။
ျခေသၤ့နဲ႔ က်ားနဲ႔ကေတာ့ မတူဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ ဟာ
ဒီေကာင္ ေတြ ေရးျပန္ပလား ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ဒီျခေသၤ့ကိုက္တာကို
အေၾကာင္းျပဳၿပီး က်ားကိုက္တဲ့ သတင္းကလည္း လူေတြၾကားထဲမွာ ျပန္႔ေနတယ္။
ဆိုလိုတာက ဂ်ာနယ္လစ္ေတြက အဲဒီပံုစံနဲ႔ေတာ့ လႈပ္ရွား ႏိုင္တယ္။
႐ုန္းကန္ပါ။ သူတို႔က ဒီလိုမေရးရဘူးဆိုရင္ ရႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ေရးပါ။
သူတို႔ကဒီလိုလုပ္ပါဆိုရင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး တနည္းနည္းနဲ႔ လွည့္လုပ္ပါ။

ဟုိေခတ္နဲ႔ ဒီေခတ္ ဖိႏွိပ္ပံု ဖိႏွိပ္နည္း မတူတာပဲရွိတယ္ ဖိႏွိပ္တာကေတာ့
ဖိႏွိပ္တာပါပဲ။ ဂ်ာနယ္ တေစာင္ခ်င္းကို အေရးယူ ပံုခ်င္းေတာ့
တူခ်င္မွတူမယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ သိမ္းက်ံဳးၿပီး အေရးယူတယ္။ ဒါပဲကြာတယ္။ ခု
ဂ်ာနယ္ ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဘာေတြ ေရးႏိုင္လဲ။ ဘာမွ မေရးႏိုင္ဘူး။
က်ေနာ္တို႔နာမည္ေတြကို လံုးဝေဖ်ာက္ထား ရာကေန အခုနာမည္ေလး ေတြ ပါလာတယ္။
မ်ားမ်ား မသံုးႏိုင္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ဂ်ာနယ္ေတြဆို က်ေနာ့္ကို အင္တာဗ်ဴး
လုပ္တယ္။ အဲဒါေတြ က်ေနာ္ဖတ္ ရတယ္။ စာေပစိစစ္ေရးကို တင္တဲ့ မူေတြေပါ့။
ဒါပဲဗ်။ ဘာမွမထူးဘူး။

ထူးတာက ႐ုန္းကန္မႈ နည္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ခဲ့တာပဲ။ က်ေနာ္ဟံသာဝတီ
သတင္းစာ လုပ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ကို ဖိႏွိပ္ တာက ဒီေခတ္ ဂ်ာနယ္ေတြကို
ဖိႏိွပ္တာထက္ ပိုတယ္လည္း မေျပာလိုဘူး လိုတယ္လည္း မေျပာဘူး တူတူပါပဲ။
က်ေနာ့္ အသက္အရြယ္နဲ႔ က်ေနာ့္ရာထူးနဲ႔ ပင္စင္နီးတာနဲ႔ ဒါေတြငဲ့ၿပီး
က်ေနာ္ ေအးေအး ေနရင္ ရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မေန ႏိုင္ဘူး တတ္ႏိုင္သေလာက္
႐ုန္းတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔မေက်နပ္ဘူး က်ေနာ့္လည္း ျဖဳတ္ပစ္၊
က်ေနာ့္သတင္းစာလည္း ပိတ္ပစ္တာပဲ။

နမူနာေလးတခု ေျပာျပမယ္။ တခါက ဝန္ႀကီးကေနၿပီး အမိန္႔နဲ႔ လာတယ္။
ေပၚလစီလားဘာလားေတာ့မသိဘူးဗ် သတင္း စာမွာ ဘုန္းႀကီးတရားပြဲေတြထည့္ရမယ္တဲ့၊
ရန္ကုန္မွာလည္း ထည့္တယ္။ က်ေနာ္ကမထည့္ဘူးလို႔ မႏၱေလးက ဘုန္းႀကီး ၿမိဳ႕၊
ဟိုဘုန္းႀကီး တရားေဟာတာထည့္ေပး၊ ဒီဘုန္းႀကီးေဟာတာ ထည့္ေပးတာနဲ႔
ခင္ဗ်ားတို႔သတင္းစာ ဘာမွပါရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး
ထည့္ရမွာလားလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ေနာက္ ဝန္ႀကီးကလည္း မထည့္ပါနဲ႔ေတာ့လို႔
ေျပာတယ္။ အဲလိုေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုလုပ္ရတာပဲ။

ေနာက္ ဦးေနဝင္းက တ႐ုတ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်ဴအင္လိုင္း ေသေတာ့ သူ႔မိန္႔ခြန္းကို
ေခါင္းႀကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ထည့္ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ထည့္မယ္ဆို
မီတာေပါ့။ က်ေနာ္မထည့္ဘူး။ မႏၱေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္
ဖုန္းဆက္တယ္။ ထည့္ရမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ကလည္း မထည့္ဘူး တင္းခံေနတယ္။ အဲဒီမွာ
ညေန ၄ နာရီ ၅ နာရီျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္က မ်က္ႏွာဖံုးကို ျပန္ဖ်က္ရေတာ့မွာ
မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ လုပ္ရင္ ကုန္မယ့္ စာစီခေတြ စာရြက္ဖုိးေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
ဆိုေတာ့ သူတို႔က အကုန္ခံမယ္ ထည့္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ဒါဆို နက္ျဖန္
သတင္းစာ မထုတ္ႏိုင္ဘူးေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဒါဆိုလည္း မ်က္ႏွာဖံုးမွာ
မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ အတြင္းက စာမ်က္ႏွာ ၃ တို႔ဘာတုိ႔မွာပဲ ထည့္ပါေတာ့
ျဖစ္သြားတယ္။ ႐ုန္းကန္ရတာေတာ့ နည္းနည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။

ေမး။ ။ ဖိႏွိပ္ခံရတာ တူတူပဲဆိုရင္ အရည္အေသြးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေကာ
ဆရာ့အေနနဲ႔ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ အရင္ေခတ္နဲ႔ အခုေခတ္ ဘယ္လို ကြာျခားလဲ
သိခ်င္ပါတယ္။ တိုးတက္လာတာရွိလားေပါ့။

ေျဖ။ ။ ဒါကလည္း ေတာ္ေတာ္ေျပာရခက္တာပဲဗ်။ အရည္အေသြးဆိုတာက
ဘယ္ေပၚမွာတည္တာလဲ။ အေၾကာင္းအရာ ေပၚမွာ မူတည္တာလား။ ေခတ္ကာလကိုလိုက္ၿပီး
ေျပာင္းလဲေနတဲ့၊ ေရးဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့၊ ေရးႏိုင္တဲ့
သူေတြက ေရးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သာတာေတြလည္း ရွိတာပဲဗ်။ ဒီေခတ္မွာလည္း
တခ်ိဳ႕လူေတြ ေတာ္ေတာ္ လုပ္ၾကတာ ရွိပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ ေက်ာ္ဝင္းတို႔ဘာတို႔
ေတာ္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္တာပဲဗ်။ ေလ်ာ့သြားတယ္၊ ပိုၿပီး ေကာင္းလာတယ္ ဆိုတာ
မ်ိဳးေတာ့ မရွိေသးဘူးထင္တယ္ဗ်။ ဒါကေတာ့ ခုခ်က္ခ်င္းေျပာလို႔ ရတဲ့
အေၾကာင္းအရာလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေခတ္ တေခတ္ေက်ာ္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်မွ
သမိုင္းဝင္ စံတင္ၿပီး က်န္ခဲ့မွသာ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္တယ္။

အဲဒါကိုပဲ ေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္ ဆံုးျဖတ္ၾကမွာပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒါနဲ႔
ပတ္သက္လို႔ မေျပာခ်င္ဘူးဗ်။ မလိုဘူးေလ။ သူတို႔လုပ္ေနတာ ေကာင္းတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ ဘယ္ေျပာလို႔ရမလဲ။ ဒီေန႔ဆံုးျဖတ္တာလည္း
မွန္ခ်င္မွ မွန္မယ္။ ဒီေန႔ ေကာင္းေနေပမယ့္လည္း ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ လူေတြက
ေမ့သြားရင္ ဘာမွမထူးဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ ေသခ်ာေျပာလုိ႔ရတယ္။ ဒါကေတာ့
ေခတ္အလုိက္ ေခတ္အလိုက္ လုပ္ေနၾကရမွာပဲ။ ဒီေန႔လုပ္ေနတာေတြက သာမာန္စံအေနနဲ႔
ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေခတ္တေခတ္မွာ လုပ္ေနတဲ့ စံအရ မညံ့ဘူးဗ်။ ေဆာင္းပါးေတြ
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဗိြဳက္စ္တို႔ဘာတို႔မွာ ေရးေနတဲ့ ပံုစံေတြဆိုရင္
ပညာတတ္လူတန္းစားရဲ႕ အသံမ်ိဳးနဲ႔ အထက္စီးက ေျပာတဲ့ ေလသံမ်ိဳး ေပါက္ခ်င္
ေပါက္ေနမယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘာေတြ ျဖစ္ေနေန လုပ္ေနတာကေတာ့ ေကာင္းေနတာပဲဗ်။ လူေတြကို
အသိဥာဏ္ဖြင့္ေပးတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေတြလည္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။ တခုပဲဗ်။
ပိတ္ခံရလိုက္၊ ေတာ္ၾကာေၾကာက္္သြားလိုက္ ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အဲဒီထဲက
ေဖာက္ထြက္ၿပီး ေရးႏိုင္ဖို႔ေတာ့လိုမယ္။ ကြာလတီကိုလည္း အဲဒီေပၚမွာ
ဆံုးျဖတ္ရမယ္ထင္တယ္။

ေမး။ ။ ျပည္ပက ျမန္မာ မီဒီယာေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကိုေကာ ဆရာ ဘယ္လို သံုးသပ္မိပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္သိပ္မသိဘူးဗ်။
ခင္ဗ်ားတို႔ဧရာဝတီေတာင္ (ေထာင္) ေဆး႐ံုမွာ တုန္းက တခါလား ဖတ္ဖူးတယ္။
ဝက္ဘ္ဆိုက္တို႔ဘာတို႔ေတြ က်ေနာ္သိပ္နားမလည္ေတာ့ သိပ္မေျပာခ်င္ဘူး။
သို႔ေသာ္ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အတြင္းနဲ႔ ကြာတဲ့ အခ်က္က
ထင္ရွားတဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ ႏိုင္တဲ့ အေနအထား ကေတာ့
ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ သူတို႔ကြာေနတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ကလြတ္ေနတဲ့ သူေတြ ဆိုေတာ့
အတြင္းကလူေတြလို ခ်က္ခ်င္း လာပိတ္လို႔မရဘူး။ ေနာက္တခု အျပင္မွာ
ရွိတဲ့သူေတြက ကမၻာ့အျမင္က်ေတာ့ ဆို႔စ္ရယူမႈက်ေတာ့ ျပည္တြင္းထက္
အမ်ားႀကီးသာတယ္။ ဒီ ၂ ခ်က္သာေနတဲ့အတြက္ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ ကူးေျပာင္းတဲ့
ေနရာမွာ အမ်ားႀကီး အေထာက္ကူျပဳ မယ္လို႔ ယံုတယ္။ အထဲမွာက ႐ုန္းပါ
ဆိုေပမယ့္ ႐ုန္းကန္တဲ့ ေနရာမွာ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနႏိုင္ေသးတယ္။
ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အခန္းက႑က အေရးႀကီးတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။

ေမး။ ။ ဒီမိုကေရစီ လုႈပ္ရွားမႈမွာေကာ မီဒီယာရဲ႕ အခန္းက႑ကို ဆရာ
ဘယ္လို သံုးသပ္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ မီဒီယာရဲ႕အခန္းက႑ကေတာ့ အေရးႀကီးတာေပါ့ဗ်ာ။ ခုမွမဟုတ္ပါဘူး။
မီဒီယာဆိုတာ တိုင္းေရး ျပည္ေရးရာ ကိစၥေတြမွာ အသံတဝက္ဝင္ေျပာတာ၊
တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာမွာ တဝက္ဝင္အုပ္ခ်ဳပ္တာ။
တိုင္းျပည္လုပ္ငန္းေတြကို ရွယ္ယာတဝက္ယူထားတဲ့ သေဘာပဲဗ်။ မီဒီယာကို
ဘယ္ေတာ့မွ ျငင္းပယ္လို႔၊ မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔ မရဘူး။ ဒါကိုေတာ့ ႀကိဳက္
ေသာ္ရွိ၊ မႀကိဳက္ေသာ္ရွိ လက္ခံရမွာပဲဗ်။ သူတို႔ လုပ္ႏိုင္တယ္၊
မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကတပိုင္းပဲ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒီမိုကေရစီအေရးကေတာ့
ပိုျမင့္မားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈမွာ မီဒီယာရဲ႕ အခန္းက႑က
ပိုၿပီး အေရးပါတာ ေပါ့ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလိုမ်ိဳး ပိတ္ထားတဲ့
ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာေပါ့။ ခုအန္အယ္လ္ဒီ ရပ္တည္ေနႏိုင္ တာ
ျပည္ပမွာရွိတဲ့ မီဒီယာအား ေတြေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ခု က်ေနာ့္ကိစၥဆို
အမ်ားႀကီး အသံထြက္သြားတယ္ဗ်ာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ကဆို ဘယ္ေလာက္
ႀကီးက်ယ္တဲ့သူ ထြက္လာလာ မ်ားမ်ားစားစား မပါႏိုင္ဘူးဗ်။ ခုက်ေတာ့
အမ်ားႀကီး က်ယ္ျပန္႔သြား တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းပင္ပန္း
ေျပာႏိုင္သေလာက္ေျပာမယ္ ရွင္းႏို္င္သေလာက္ ရွင္းမယ္။ ဒါေတြ ေျပာႏိုင္ဖို႔
ေဖာ္ျပဖို႔က မီဒီယာက အဓိကက်တယ္ဗ်။


"ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို ့ေန ့စဥ္ႏွင့္အမွ် လူ ့ေလာကတြင္ ေတြ
့ႀကံဳေနၾကရေသာ ကိစၥပင္ျဖစ္ေပသည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္
ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ လူ ့ကိစၥဟု ဆိုရေပမည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို ့စားမႈ၊ ေသာက္မႈ၊
ေနမႈ၊ ထိုင္မႈ၊ သြားမႈ၊ လာမႈ အစုစုသည္ ႏိုင္ငံေရးပင္ျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္တို
့သည္ ႏိုင္ငံေရးကို မဆင္ျခင္ မေတြးေတာမိေစကာမူ ႏိုင္ငံေရးသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို
့ႏွင့္အၿမဲတေစ ဆက္သြယ္ေန၏" (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)


"မတရားမႈတခုမွာ သင္ဟာ ၾကားေနတယ္ဆုိရင္...
သင္ဟာ ဖိႏွိပ္သူဘက္က လုိက္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္လုိက္တာနဲ႔ အတူတူဘဲ"
"If you are neutral in a situation of injustice,
you have chosen to side with the oppressor."